Een hete Hemelvaart

Oef, wat hadden we een warm Hemelvaartweekend. We begonnen dan ook met de waterspullen voor de dag te halen. Eerst wat wasmanden en speelbakken. Kleine Pluis vond die speelbakken prima, al liet ze snel merken, dat we toch echt het zwembadje moesten opblazen.

We besloten voor dit warme lange weekend het opblaasbaar neer te zetten in plaats van het grotere blauwe bad. Zoonlief vond dit erg prettig. Hij voelt graag de bodem onder zijn voeten en draagt zijn zwemvest van de zwemles nu ook in de wasmanden en het opblaasbad. Zo weet hij zeker dat er niets kan gebeuren. 

Onze boevenvriend blijft niet lang in het zwembad spetteren. Hij heeft een voorliefde voor de tuinslang. Als een geoefende brandweerman spoot hij niet alleen onze auto school, maar ook die van opa. Naar eigen zeggen had hij geen last van de warmte en hoefde hij echt niet kopje onder te gaan voor verkoeling. Hij vindt heet immers lekker warm en trok er zelfs zijn snowboots bij aan.

Voor onze oudste boef was het een heel sportief weekend. De balletles ging helaas niet door (kwamen we achter, toen we voor de gesloten poort stonden), maar ze maakte haar dansjes wel in het water tijdens de verjaardag van een lieve vriendin en tijdens de IAG open dagen van 'FlikFlak', de turnvereniging bij ons in de buurt. 

Zaterdag deed manlief samen met ons nichtje, haar vriend en de vriend van ons andere nichtje mee aan de Breakout Run in Schaijk. Manlief had deze twee keer eerder gelopen. Het was deze keer best spannend om aan deze run van 14 kilometer mee te doen. Nu is hij wel gewend aan rennen met hoge temperaturen, maar de obstakels waren dit jaar iets spannender dan voorheen. De obstakels zelf dan eigenlijk niet, maar de rug van manlief liet het de afgelopen weken wat afweten. Gelukkig ging alles goed en kan hij terugkijken op een fantastische prestatie, net als ons nichtje en de twee vrienden!

Vandaag was het de beurt aan dochterlief en ikzelf. Ze wilde graag meedoen met de kidsrun van de Breakout run. Een voorwaarde was echter dat er een begeleider mee moest lopen en nu was het mijn beurt. We reden met onze supporters al vroeg naar de plek des onheils. Op de parkeerplaats troffen we mijn zusje, die zojuist was uitgebroken en het ook super had gedaan. We haalden ons polsbandje en we verfden bij elkaar strepen op het gezicht.

We begaven ons naar de start in de kooi, waar we eerst even opgewarmd werden door muziek en oefeningen. Boevenbroer en zusje keken vanachter de tralies naar hun zus en moeder. De vraag was nu echter wie er voor en wie er achter de tralies stond. 

Na het roepen van de tekst: 'UITBREKEN', kwamen de rookwolken en gingen de tralies open. We klommen over muren en hekken, kropen door tunnels (de schaafwonden op mijn knieën zijn daar de komende dagen nog het bewijs van), zwommen onder hekken door en nog veel meer. Super blij en trots waren we op elkaar, toen we bij de finish de medailles om onze nek kregen.

Het was ondanks de warmte een sportief weekend. Gelukkig kunnen we de komende dagen weer uitrusten op school :)

Wandelen en een wervelend weekend

Pak er even een kopje koffie of thee bij, want we hebben weer een aantal leuke activiteiten met de boefjes gehad.
Woensdag begon de wandeldriedaagse hier in het dorp. Vorig jaar hadden de twee oudste boefjes meegedaan en ook dit jaar wilden ze de 5 kilometer graag lopen. De afspraak met zoonlief was, dat hij deze keer wel zelf ging lopen. Hij begon vol goede moed vooraan in de start met zijn vriendjes. Hij had er aardig de pas in, totdat hij het tijd vond om wat te eten en te drinken onderweg. Dit drukte het tempo aardig en al snel verloor hij zijn loopmaatjes uit het oog. Dochterlief had er wel stevig de pas in en liep met een vriendinnetje en haar moeder vooruit. Halverwege de route namen ze de verkeerde afslag en liepen een gedeelte van de 10 kilometer. Ze finishte hierdoor iets later dan haar broertje, die zowat in de bezemwagen van de tocht zat. Op de tweede dag had hij er in eerste instantie minder zin in. De route begon deze keer bij manlief op school. Kleine Pluis en ik waren er op tijd bij om onze drie boeven aan te moedigen. Kleine Pluis stond aan de kant te juichen, totdat ze zag dat haar vader, broer en zus doorliepen en zij niet mee mocht. Ze wilde ook: 'lopen, lopen'. Na een dag kinderdagverblijf leek me dit niet zo'n goed plan.

Wij keerden huiswaarts en de andere boefjes liepen het bos in. Onze boevenvriend kreeg er een nieuwe ervaring bij. Hij moest namelijk onderweg plassen. Natuurlijk was er op dat moment geen toilet in de buurt. Hij mocht voor het eerst in de bosjes plassen. Voor hem heel normaal, want als hij op de weg zou plassen, zouden de wielen van de auto's blijven plakken. Een hele logische reden om het in de bosjes te doen, toch?

De laatste dag was een thuiswedstrijd. We begonnen op het plein voor ons huis. Deze keer liepen we met z'n vijven mee. Onze jongste boef moest in de kinderwagen, anders gingen we de finish nooit op tijd halen. Ze vond het wel prima om rondgereden te worden en iedereen eens te bekijken. Zoonlief liep op zijn tandvlees, maar hij heeft de hele ronde helemaal uitgelopen. Onderweg kwamen we de tantes, neefjes en nichtje tegen. Vlak voor de finish stond ons lieve neefje voor de laatste aanmoediging. Hij gaf al zijn neefjes en nichtjes een medaille. Zoonlief dacht dan ook dat hij al binnen was en ging zitten in het gras. Helaas voor hem moesten we nog een paar honderd meter naar de eindstreep. Hier stonden opa en oma klaar met een bloemetje en proosten we op de geleverde prestaties.

Zaterdag was een volle dag met balletles, boodschappen, bezoekjes en het vieren van de verjaardag van manlief.

Vandaag splitsten we ons weer eens op. Onze oudste boef en ik gingen naar Utrecht, waar in de Werkspoorkathedraal het evenement 'Flavourites viert feest' plaatsvond. Een heleboel activiteiten, workshops en webwinkels waren te vinden in deze oude fabriek. Dochterlief probeerde nieuwe en bekende activiteiten uit.

We draaiden rondjes in het reuzenrad, maakten van klei een nieuw schaaltje voor mijn keramiekverzameling (helaas mochten we deze niet mee naar huis nemen en werden ze weer tot een klomp klei gevormd), dronken we een zomersmoothie, knutselden we slingers, reden rondjes op de rolschaatsbaan en nog veel meer. Na een heerlijke lunch keerden we huiswaarts en renden we samen nog een rondje om te oefenen voor onze volgende moeder-dochterdag volgende week zondag bij de break-out run.

Manlief had de twee kleinste boefjes onder zijn hoede. Zij gingen naar de theatervoorstelling van Peppa Pig. De kleintjes keken hun ogen uit. Niet alleen vanwege het de voorstelling, maar ook vanwege hun plaatsen op het tweede balkon. 

Na het bezoek aan het theater gingen ze nog even naar het centrum, waar het Kids Festival plaatsvond. Het was volle bak gezelligheid met optredens van de Telekids musical kinderen. De boefjes lieten zich schminken, aten wafels op een stokje, draaiden rondjes in de theekopjes, maakten tekeningen met stoepkrijt en deden het Oud-Hollandse spijkerpoepen.

Het was een heerlijke opmaat voor een druk Hemelvaartweekend. We hebben er weer zin in. 

Moederdag

Moederdag begon al vroeg dit jaar. Zoonlief is vorige week begonnen met zwemles. Deze les begint  om 8.00 uur 's ochtends en dat betekent vroeg uit de veren, ook op moederdag. De boefjes zijn er al de hele week mee bezig geweest. De cadeautjes werden zorgvuldig verstopt op de kamer van onze oudste dochter. Ik kon ze vanmorgen dan al vroeg boven horen smoezen. Dochterlief wilde zoonlief helpen bij het opzeggen van zijn versje. Zoonlief vond alles prima. Hij mocht dan ook beginnen met het opzeggen van zijn versje en het geven van zijn cadeau. Hij pakte het versje en begon hardop te lezen: 'Kontje, kontje, kontje, kontje'. Na een serieuze blik van zijn zus besloot hij het juiste versje op te zeggen.

Hierna was het de beurt aan kleine Pluis. Zij wilde haar cadeautje niet afgeven, voordat ze het zelf had uitgepakt. Tijdens het uitpakken van haar cadeautje zag ik het gezicht van onze oudste boef even betrekken. Ze baalde (eventjes) enorm, omdat ze op school hetzelfde cadeau had gemaakt, als haar zusje op het kinderdagverblijf. Ik was super blij met mijn twee spiegels, mocht er één stukvallen, dan ben ik toch nog de liefste en van het land.

Manlief en de boefjes wisten me nog te verrassen met nog wat prachtige cadeautjes, zoals dit boek van Lentezoet dat op mijn verlanglijstje stond. Ik kreeg vorig jaar in het ziekenhuis van een heel lieve vriendin het eerste deel. Toen ik vorige week hoorde dat het tweede deel uit was, wilde ik dit erg graag hebben. Manlief en de boefjes hadden dus een voltreffer.

Toen werd het echt tijd om met zoonlief naar het zwembad te gaan. Van zijn zwemavonturen zal ik een keer een apart blogverhaal maken. Nu gaan de oogjes dicht, want er komt weer een volle week aan met onder andere de wandeldriedaagse. Een hele fijne week allemaal.

p.s. Weet iemand hoe lang de fase poep-billen-scheetje-kont gaat duren?

Verstoten

Sinds zoonlief op school zit, sta ik niet meer bij hem op nummer 1. Mijn mannetje, die toch altijd even de tijd nam om zijn moeder te komen knuffelen, heeft hier steeds minder vaak de tijd voor. Vol lof praat hij niet meer alleen over mij, maar vooral over zijn kleuterjuf. Zij is echt de allerliefste. Al een tijdje betrap ik hem erop dat hij de bloemen uit de tuin plukt, wanneer ik hem vertel dat dit echt niet de bedoeling is, vertelt hij me wijs dat je dit wel mag doen, als je verliefd bent. Ik zette mijn vaasjes al op de schouw klaar voor deze bloemen, maar helaas bleven de vaasjes leeg. De bloemetjes gaan in een zakje mee naar school voor de juf. Hij zal nu ook vast niet meer met mij willen trouwen.

Ik neem nu al een tijdje maar genoegen met de tweede plek. Nu dacht ik tenminste dat ik op de tweede plek zou staan, maar ook deze is me niet gegund. Deze week wilde zoonlief afspreken met een vriendje uit de klas. Na schooltijd liep hij naar het vriendje en zijn moeder toe. Hij stelde eerst zijn kleine zusje voor en keerde zich vervolgens naar mij met de woorden: 'En dit is mijn oppas'. Met deze woorden werd ik zo van de tweede plaats verstoten en werd me duidelijk dat ik nu echt ergens onderaan zijn lijstje bungel. Wat is het toch een clown. Gelukkig kreeg ik bij het naar bed gaan nog een kusje en mag ik zijn pleisters plakken op zere plekken of zou een oppas dit ook doen?

Nog even wat foto's om hem te herinneren aan de mooie momenten samen :D Je bent en blijft toch altijd mijn mannekie of je dat nu wilt of niet.

Nu maar afwachten of hij morgen met moederdag wat voor me in petto heeft of zou hij zijn cadeautje al aan de juf hebben gegeven? Bestaat er eigenlijk ook zoiets als 'de dag van de oppas'? Misschien heb ik dan meer geluk :)

4 en 5 mei

"Vrijheid geef je door", dat is de slogan van het comité 4 en 5 mei. Gisteren stond Nederland stil bij de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Manlief is al jaren betrokken bij de organisatie van Dodenherdenking in Rosmalen. Gisteren moest er nog druk geoefend en geregeld worden. Onze oudste boef volgde haar vader de afgelopen dagen als een echte schaduw.
Bij twee aardige, kunstzinnige collega's hadden ze eerder al mooie kunstwerken opgehaald. Die moesten in de kerk worden opgehangen. Samen sjouwden ze wat af. Ook opa en een andere aardige collega hielpen mijn twee klusklunzen mee.
Daarna moest er geoefend worden op school. Terwijl er in de muzieklokalen druk gerepeteerd werd, was dochterlief alvast kaartjes voor het concert van vandaag aan het knippen. En ze moest natuurlijk ook zelf oefenen voor haar optreden. Vader en dochter hadden namelijk samen een ideetje. In het eerste lied van de herdenking kwam een kind voor, dat vragend om zich heen kijkt. Ons boefje wilde dit kind wel spelen. Samen met de lieve zangeres zou ze oplopen en voor op het trapje gaan zitten. Na afloop zouden ze samen weer aflopen. Ze vond het maar wat spannend.
De hele middag vroeg ze aan haar vader, wanneer ze nou eindelijk naar de kerk konden gaan. Die avond gingen ze al op tijd samen op pad. Ze vond het ongelofelijk stoer. Toen ze moest aantreden voor haar lied, "Vragen zonder antwoord", ging ze keurig vooraan zitten en het hele lied heeft ze serieus en vragend zitten kijken. "Het was wel heel erg spannend voor zo'n volle kerk, maar wel heel leuk om te mogen doen", had ze manlief toegefluisterd na afloop.

Vandaag was het "What the world needs now-concert", waar manlief ook druk mee was. Samen gingen de boeven alweer vroeg op pad. Er moest nog veel geregeld en geoefend worden. Het was prachtig om te zien hoe ze samen achter de techniek-tafel zaten te genieten. Ook vandaag had ons boefje weer een rol, maar nu per ongeluk. De zaal zat al klaar, het zaallicht was uit, maar de artiesten kwamen maar niet op. Dochterlief kreeg de opdracht om de artiesten te gaan halen. Ze rende het podium over (waar haar broer en zus natuurlijk enthousiast op reageerden) en kwam ook snel weer terug met de zangeres en muzikanten.
Met de kleintjes zat ik in de zaal. Het was een mooi concert, al vielen de boefjes wel allebei in slaap. Het einde heb ik niet meer kunnen zien helaas. Toen de presentatrice vertelde, dat er een lied uit Aïda zou komen, werd onze kleine Aïda woest. Ikke Aïda! Aïda, Aïda! Dat was voor mij het moment om de zaal te ontvluchten.
We zijn benieuwd wat het volgende maand gaat worden als ze die voorstelling daar gaan spelen.

Trots

Herinneren jullie je nog de blogpost van een aantal maanden geleden, toen zoonlief een bezoek aan de tandarts bracht en we hem niet konden overhalen om zijn mond open te doen? (klik). Vorige week maakten we ons op voor de halfjaarlijkse controle van de gebitten van de boefjes.
Onze oudste dochter ging eerst met mij naar binnen, terwijl de rest in de wachtkamer kon blijven spelen. Trots liet ze haar nieuwe twee ondertanden zien en ze wees de tandarts op een boventand die al een beetje aan het wiebelen is. Verder duurde het haar nog steeds maar wat lang, al dat wisselen. Vriendinnen op school hadden er wel 8, 9 of meer tanden uit. De tandarts wist haar te verrassen. Hij vertelde haar dat ze niet twee grote mensen tanden had, maar al zes. Ze had er vier kiezen bij gekregen, maar die groeiden er gewoon achterin naast en duwden er geen andere tanden uit. Helemaal stoer klom ze van de stoel, klaar om dit trots aan iedereen te kunnen vertellen.
Toen was het de beurt aan haar broertje. De tandarts had het dossier al gelezen en was op hem voorbereid. Ik haalde hem op in de wachtkamer. Hij liep gespannen met me mee. Hij kneep zachtjes in mijn hand, toen we naar binnen liepen. De tandarts gaf hem een hand en stelde zich voor. Ook zoonlief stak zijn hand uit en hij vertelde hoe hij heette. Zoonlief vroeg of de tandarts zijn tanden ging tellen en met welke vinger hij dit deed. De tandarts legde het rustig aan hem uit en vroeg of hij op de stoel ging zitten en toen gebeurde het.............. Hij klom uit zichzelf op de stoel en deed zijn mond wagenwijd open. Hij kreeg een spiegel in zijn hand en kon met de tandarts meetellen.

Ik was met stomheid geslagen. Ik had me helemaal voorbereid op wederom een groot drama, maar niets van dit alles. Samen met de tandarts telde hij onder tien tanden en boven tien tanden (al vertelt zoonlief nu tegen iedereen dat hij tien tanden in totaal heeft). Na het tellen moesten even de kiezen op elkaar om te kijken of hij de tanden keurig op elkaar kon klemmen. Een dikke duim van de tandarts en meneertje sprong weer van de stoel af. Hij gaf de tandarts een hand en zei: 'Nu vind ik het helemaal niet spannend meer'. Hij kreeg een dapperheidsmuntje mee om een klein cadeautje uit het automaat te halen en hij liep de wachtruimte weer in.

Hierna was het de beurt aan Kleine Pluis. In tegenstelling tot haar broer en zus wilde zij dat manlief met haar naar binnen ging. Ik was enorm benieuwd hoe het haar zou vergaan, aangezien zij de eerdere mislukte pogingen van haar broer vanuit de kinderwagen had geobserveerd. Er kwamen geen krijsende geluiden uit de kamer, waardoor ik kon concluderen dat het wel goed zou zijn gegaan. Gewapend met haar knuffels en vader ging ze in de stoel zitten.

De tandarts mocht ook van haar de tanden tellen. Zoals verwacht kon hij zien dat onze jongste boef (in tegenstelling tot de anderen) gebruik maakt van een speen. Na haar verjaardag gaan we daar maar eens een oplossing voor bedenken, want ons dametje is erg standvastig als het om de speen gaat. Ook zij kreeg een muntje en we konden met drie gezonde gebitten weer op huis aan.

Het is deze keer dus ontzettend meegevallen. Manlief en ik waren er nog van onder de indruk op weg naar huis. We hebben de boefjes dan ook heel vaak gecomplimenteerd, want wij waren allebei zo trots als een pauw.

Deze foto maakte ik vorige week op de kinderboerderij,
best gaaf al zeg ik het zelf ;)