4 en 5 mei

"Vrijheid geef je door", dat is de slogan van het comité 4 en 5 mei. Gisteren stond Nederland stil bij de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Manlief is al jaren betrokken bij de organisatie van Dodenherdenking in Rosmalen. Gisteren moest er nog druk geoefend en geregeld worden. Onze oudste boef volgde haar vader de afgelopen dagen als een echte schaduw.
Bij twee aardige, kunstzinnige collega's hadden ze eerder al mooie kunstwerken opgehaald. Die moesten in de kerk worden opgehangen. Samen sjouwden ze wat af. Ook opa en een andere aardige collega hielpen mijn twee klusklunzen mee.
Daarna moest er geoefend worden op school. Terwijl er in de muzieklokalen druk gerepeteerd werd, was dochterlief alvast kaartjes voor het concert van vandaag aan het knippen. En ze moest natuurlijk ook zelf oefenen voor haar optreden. Vader en dochter hadden namelijk samen een ideetje. In het eerste lied van de herdenking kwam een kind voor, dat vragend om zich heen kijkt. Ons boefje wilde dit kind wel spelen. Samen met de lieve zangeres zou ze oplopen en voor op het trapje gaan zitten. Na afloop zouden ze samen weer aflopen. Ze vond het maar wat spannend.
De hele middag vroeg ze aan haar vader, wanneer ze nou eindelijk naar de kerk konden gaan. Die avond gingen ze al op tijd samen op pad. Ze vond het ongelofelijk stoer. Toen ze moest aantreden voor haar lied, "Vragen zonder antwoord", ging ze keurig vooraan zitten en het hele lied heeft ze serieus en vragend zitten kijken. "Het was wel heel erg spannend voor zo'n volle kerk, maar wel heel leuk om te mogen doen", had ze manlief toegefluisterd na afloop.

Vandaag was het "What the world needs now-concert", waar manlief ook druk mee was. Samen gingen de boeven alweer vroeg op pad. Er moest nog veel geregeld en geoefend worden. Het was prachtig om te zien hoe ze samen achter de techniek-tafel zaten te genieten. Ook vandaag had ons boefje weer een rol, maar nu per ongeluk. De zaal zat al klaar, het zaallicht was uit, maar de artiesten kwamen maar niet op. Dochterlief kreeg de opdracht om de artiesten te gaan halen. Ze rende het podium over (waar haar broer en zus natuurlijk enthousiast op reageerden) en kwam ook snel weer terug met de zangeres en muzikanten.
Met de kleintjes zat ik in de zaal. Het was een mooi concert, al vielen de boefjes wel allebei in slaap. Het einde heb ik niet meer kunnen zien helaas. Toen de presentatrice vertelde, dat er een lied uit Aïda zou komen, werd onze kleine Aïda woest. Ikke Aïda! Aïda, Aïda! Dat was voor mij het moment om de zaal te ontvluchten.
We zijn benieuwd wat het volgende maand gaat worden als ze die voorstelling daar gaan spelen.