Kleine Pluis viert feest

Vanmorgen werd Pluis al vroeg door haar broer en zus uit bed gehaald. Terwijl manlief haar hielp met het aantrekken van haar kleding, slopen we naar beneden om de feesthoedjes op te zetten en ons klaar te maken om te zingen. Veilig op haar vaders arm keek ze haar ogen uit. Ze genoot stiekem van alle ballonnen, slingers, cadeautjes en vooral van alle aandacht.

Na het zingen werden de twee kaarsjes uitgeblazen. Pluis begon al te blazen, voordat de kaarsjes aangestoken werden.

Natuurlijk volgden er cadeautjes. Broerlief wilde maar al te graag helpen met het uitpakken hiervan. Aan het gezicht van Pluis kun je aflezen wat ze hiervan vond :)

Het cadeau werd ook direct door onze middelste boef in beslag genomen. Het 'Play and Go' kleed werd op de grond gelegd. Broerlief kon daar heerlijk al zijn brandweerman Sam spullen uitstallen. 

Na haar middagslaap op het kinderdagverblijf mocht ze ook hier met haar vriendjes en vriendinnetjes een feestje vieren. Helaas was de zon in geen velden of wegen te bekennen, maar wisten we toch een ijstraktatie te maken.

Pluis genoot enorm van alle aandacht. We hadden dit niet verwacht, ook de juffen waren verrast. Wanneer de kinderen begonnen te zingen, ging mevrouwtje op haar stoel staan en zong zelf mee. Al die tijd heeft ze met een brede lach op haar gezicht meegedaan. Ook haar feestmuts bleef deze keer goed op haar hoofd staan.

Morgen hebben we tijd om samen de taarten voor het feest te bakken en haar cadeau weer terug te vorderen van haar broer.

Nu al twee is nee

Kleine pluis begint al een pluis te worden. Morgen mag ze twee kaarsjes op de taart uitblazen, maar of ze dat zal doen, is nog de vraag. Ons kleinste boefje voelt er nog niet zo veel voor om jarig te zijn. Een paar weken geleden probeerden we een foto te maken voor haar uitnodiging, maar ze had er duidelijk geen zin in. Uiteindelijk hebben we een andere foto gekozen van een doordeweekse dag tijdens het avondeten.

Steeds wanneer we haar vragen wie er jarig is, roept ze "Nee". Ook als we beginnen te zingen, roept ze "Hou op". We zijn benieuwd wat ze straks echt van alle aandacht vindt. Broerlief vindt het echter héél interessant en zingt de hele dag uit volle borst: "En de cadeautjes zijn voor mij".

De voorbereidingen zijn in ieder geval in volle gang. De stoel is versierd, de slingers en ballonnen hangen en de cadeautjes zijn ingepakt.

Morgen mag ons kleinste boefje trakteren op het kinderdagverblijf met alle vriendjes en vriendinnetjes en zaterdag vieren we thuis een feestje met familie en vrienden. 

Ongelooflijk dat de onderstaande foto alweer twee jaar geleden gemaakt is.

Bloemen plukken

Na de middagslaapjes trokken we er even op uit om letterlijk en figuurlijk verse bloemen te halen. Samen met de boefjes bezocht ik de pluktuin 'Op het erf', waar dochterlief (in tegenstelling tot thuis) naar hartenlust zo veel mogelijk bloemen in een emmer mocht verzamelen. We kregen laarzen aan. Dat bleek geen overbodige luxe te zijn na de regenbuien van gisteren.  We kregen ieder een snoeischaar. Alle struiken liep ze af om de mooiste bloemen te verzamelen.

Vanaf een bankje konden we de bloemen in de tuin en de bloemen die dochterlief plukte goed bewonderen. Zoonlief kreeg een taak. Hij moest de bloemen, die hij had gekregen, netjes in een emmer zetten. Hij nam zijn taak uiterst serieus.

Met een volle emmer en daarmee met een boeket vol moois keerden we huiswaarts.

Thuis werden de bloemen verzorgd en in vaasjes gezet. Dochterlief wilde ook heel graag een eigen vaasje met bloemen op haar kamer. Overal zijn nu her en der bloemen te vinden. De meeste staan op schouw, aangezien dat de enige veilige plek in huis is, waar de boefjes het minste schade aan kunnen richten bij mijn inmiddels groeiende porseleinverzameling.

Oh, en jullie zien het al. We tellen inmiddels de dagen af naar de tweede verjaardag van kleine Pluis...

A room with a view

Lieve boefjes,

Wat waren het twee pittige weken voor jullie, jullie vader en mij. Zo liepen we twee weken geleden gezellig door het 'Land van Ooit' en de dag erna zaten we in het ziekenhuis, weer vanwege die duivelse darm. Het bleek echter geen bliksembezoek deze keer. De artsen besloten me daar te houden en verder onderzoek te doen om te komen tot de juiste medicatie.
Voor jou, mijn liefste oudste boef, was het erg pittig. We delen altijd alles samen en nu moest dit via bliksembezoeken in het ziekenhuis of via FaceTime op de Ipad. Je keek uit naar de bezoekjes, maar wanneer het afscheid naderde, viel het je ontzettend zwaar (en niet alleen bij jou. Ook bij mij vloeiden de tranen rijkelijk wanneer ik je in de gang nog kon horen huilen).

En dan onze middelste boef. Jij grapte en grolde erop los. Door de telefoon riep je: 'Gekke mama, boefje mama', op de Ipad stak je je tong naar me uit en in het ziekenhuis klom je in mijn bed. Je wist je duidelijk geen houding te geven. Toch vroeg je me elke dag wanneer ik naar huis kwam en stelde je zelfs voor, om bij mij te komen logeren. Na een week begon je me toch echt te missen en moest ook jij bij het slapengaan een traan laten.

Kleine Pluis, we dachten dat jij nog te jong zou zijn om te beseffen wat er allemaal gaande was. Je vermaakte je prima op het kinderdagverblijf en bij opa en oma. Wanneer je me bezocht in het ziekenhuis hing je om mijn nek en wilde je 'koelen' (kroelen). Je pakte me zelfs bij de hand en bracht me naar de lift van het ziekenhuis. Jij wist dondersgoed hoe je daar uit moest komen en je nam je mama lekker mee. Zodra papa aanstalte maakte om naar huis te gaan, begon je flink te protesteren. 

Jullie bezoekjes waren steeds het beste medicijn. Samen met papa maakten jullie er dan ook een uitje van. 

De dagen in het ziekenhuis duurden maar wat lang. Gelukkig had ik een eigen kamer met fantastisch uitzicht en werd de kamer opgefleurd met jullie kunstwerken en alle lieve kaarten en cadeautjes van familie en vrienden.

Ik kon met een gerust hart werken aan mijn herstel, omdat ik wist dat jullie in heel goede handen waren. Wat hebben jullie toch een superpapa, die naast zijn werk, voor mij heen en weer racete, jullie verzorgde (met heel veel hulp van lieve helpende handen) en ook nog even samen met onze oudste boefjes de wandeldriedaagse liep. Dank je lieverd!!! Nog even doorbijten, maar samen kunnen we deze ziekte de baas.