Nooit gedacht dat dit mijn eerste blogpost van 2022 zou worden. De trouwste volger van ons blog is er niet meer. Steevast was mijn vader de eerste, die op ieder blogverhaal een reactie gaf. Niet alleen een duimpje dat hij het verhaal leuk vond, maar altijd ging zijn reactie gepaard met een eigen stukje tekst. Bij ieder bezoek aan ons kwam de vraag, wanneer ik weer eens een verhaal op dit blog ging posten. Hij miste de verhalen en vond het leuk om alles te lezen over wat we meemaakten. Hier en daar moest dan ook een foto in zijn eigen archief belanden. Mijn schrijfstijl leek enorm op die van hem. Mijn vader had er vaak exacte data en feitjes bij, die ontbreken hier bij mij nog wel eens. Wie schrijft, die blijft. Een motto dat de afgelopen weken veelvuldig waar gebleken is. Dankzij zijn uitgebreide archief konden we veel prachtig beschreven momenten teruglezen. De vele verhalen die hij zelf heeft geschreven, maar die we ook van anderen krijgen, bieden troost. Ik kan dan ook niet anders, dan hier een verhaal over mijn vader te vertellen. Wie weet hebben onze kinderen hier later ook nog wat leesplezier aan.
Ergens op mijn zolder ligt een boekje, waarin mijn vader beschreef hoe hij mijn komst op 14 januari 1979 beleefd heeft. Mijn oom en tante hadden eerder bij mijn opa en oma bekend gemaakt, dat zij in februari weer een kleinkind rijker zouden worden. Toen mijn oma en opa dit aan mijn vader vertelden, was zijn reactie dat mijn vader en moeder dit nog wat eerder voor ze in petto hadden. Geen rompertjes met teksten of iets dergelijks, maar zoals mijn vader was. In het moment en nog niet nadenkend hoe hij dit nieuws bij zijn ouders ging brengen. Toen mijn ouders 12,5 jaar getrouwd waren, ging er eindelijk een lampje branden. Ik was immers net 13 jaar geworden..
In onze jeugd was mijn vader vaak aan het werk of actief binnen enkele verenigingen. We waren regelmatig op zijn werk te vinden. We kenden ieder hoekje van het gebouw en ook de personeelsleden waren goede bekenden. Hij nam ons mee naar o.a. de Jeugdnatuurwacht. Iedere zondag hadden we een vast programma. In de ochtend gingen we op bezoek bij de opa's en oma's. In de middag was er tijd voor een speeltuin, een rommelmarkt of iets dergelijks. Volgens mijn moeder was het vroeger zo dat waar mijn vader ging, ik ging.
Hij probeerde me al vroeg deel te maken van één van zijn vele hobby's. Al 50 jaar was hij lid van de schaakvereniging in ons dorp. Ik kom nog steeds niet verder dan het benoemen van de stukken en hoe zij zich over het bord mogen bewegen. De hoop had hij inmiddels op een nieuwe generatie gevestigd, aangezien alle vier zijn dochters weinig belangstelling voor dit spel toonden.
Mijn vader uitte zich ook op creatief gebied. Op jonge leeftijd kon hij al prachtig tekenen. Ik hoop ergens tussen al zijn dozen met bewaarde materialen nog mooie tekeningen te vinden. Onderstaande tekening maakte hij in 1984 voor de geboorte van mijn tweelingzusjes. Ik schopte het bij het vak tekenen niet verder dan een afgerond examen op de Havo. De kunstacademie leek me niet aan mij besteed. Ik ging liever de sociale kant op van leerkracht of maatschappelijk werker. Creativiteit uit ik niet meer op papier, maar liever in handwerken. Uiteindelijk ging ik mijn vader achterna en belande in het onderwijs.
Naast schrijven was ook fotografie een hobby waar mijn vader zich mee bezig hield. In onze jeugd werden er vooral vele dia's gemaakt. Op avonden werden deze op een scherm in de woonkamer bekeken. We gaven mijn vader voor zijn huwelijk met zijn tweede vrouw een fototoestel. Het toestel ging overal mee naartoe. Bij alles wat hij mooi vond en zag, werd het toestel uit zijn zak gehaald. Stiekem ben ik benieuwd hoeveel foto's hij inmiddels op zijn harde schijf had staan of dat hij, net als ik, meerdere externe schijven nodig had. Dit jaar ben ik voorzichtig begonnen met uitbreiden van mijn hobby fotografie. Op mijn allereerste fotoshoot kwam, zoals verwacht, als eerste de reactie van mijn vader:
'Super!! Je bent al een echte topfotograaf geworden. Ik hoop nog vaak foto's van jou hier op Facebook te mogen zien 
'
Trots is een woord dat in me opkomt. Zijn lieve zeven kleinkinderen waren absoluut zijn grootste trots. Hij wilde graag weten wat ze allemaal meemaakten. Niets was hem te gek. Hij hield er zo enorm van om met ze te dollen en geintjes uit te halen. Hij kon dan ook altijd erg smakelijk lachen om alle streken, die zij uithaalden. Wellicht herkende hij een stukje van zichzelf hierin. Op de verjaardagen van de kleinkinderen zorgde hij ervoor dat hij er als eerste was, net als een digitale felicitatie direct na middernacht. Hij probeerde er op die momenten te zijn, aangezien hij niet om de hoek woonde. Wat zal de verjaardag van je jongste kleinkind deze week weer een lastig moment zijn. Met je luide stem kwam je al zingend de kamer binnen. Wat zal het feestje stil voelen zonder jou. Die luide vriendelijke stem was overigens niet altijd prettig. In onze tienerjaren en de pubertijd hebben we regelmatig onderuit geschoven in een stoel gehangen of wilden we door de grond zakken om hier niet mee geassocieerd te worden. Je geliefde koor zal je stem dan ook vast missen.
Een ander moment van trots was kwam op 26 april 2018. Je kreeg toen een welverdiend lintje uitgereikt. Niet alleen jij straalde die dag, ook wij waren zo enorm trots op je. Verscholen in het theater kwamen we als verrassing tevoorschijn. Hier heb ik eerder een blog aan gewijd. Het verhaal is te lezen op deze link
De schok was groot, toen ik op 16 mei (de verjaardag van René) op het schoolplein stond om met mijn klas op de klassenfoto te gaan en een telefoontje kreeg. Je was per ambulance naar het ziekenhuis gebracht vanwege een herseninfarct. We wisten op dat moment niet hoe het met je ging. Samen met mijn drie zusjes reden we naar Veldhoven. Ook jij was enorm geschrokken en wist niet wat je was overkomen en hoe het verder met je zou gaan. We gaven de hoop niet op en bedachten allerlei mogelijkheden om in de toekomst je bezigheden voort te kunnen zetten. Je lichaam had echter andere plannen. Het wilde wel vechten, maar het had er de kracht niet voor. Je kreeg de ene na de andere klap te verduren. Je probeerde ons gerust te stellen, door in onze handen te knijpen, knipogen te geven en te glimlachen. Je begreep alles wat we tegen je zeiden. De kleinkinderen kwamen na een aantal dagen op bezoek. Je hebt je voor hen nog één laatste keer sterk gehouden. We kregen in de gaten dat je met een dikke knuffel, knipogen en lachjes afscheid van ze aan het nemen was. Je sliep steeds meer en de kneepjes in onze handen werden zachter. Je bent rustig ingeslapen.
Overweldigend waren de reacties op je overlijden. We ontvingen (en ontvangen nog steeds) ontelbare reacties. Zelfs in de winkel word ik aangesproken: 'U bent toch de dochter van..' Er worden prachtige verhalen over je geschreven en wat vind ik het enorm spijtig dat je ze niet meer kunt lezen. Er dragen zoveel mensen je een warm hart toe. Dit bleek ook tijdens de afscheidsdienst. Na een begrafenis zei je regelmatig: 'Het zat er goed vol'. Dit was bij jou echt niet anders. De dienst begon zelfs tien minuten later om iedereen een plekje te kunnen geven. We hebben alles precies kunnen doen, zoals jij dat voor ogen had bij je afscheid. We kunnen hier op een mooie manier op terugkijken.
Het gemis is onbeschrijflijk groot. Gisteravond nog rond 22.00 uur keek ik steeds naar de tuindeur. Rond die tijd zou je standaard op maandagavond op onze tuindeur kloppen en naar ons zwaaien, een teken dat je weer met de auto drie kwartier naar huis zou gaan rijden. Eerder op de avond had je dan al een kopje koffie gedaan en waren we weer helemaal bijgepraat. Op deze manier bleef je op de hoogte van het wel en wee van je oude vertrouwde dorp en alles wat er bij je kinderen en kleinkinderen gebeurde. Het is zo onwerkelijk allemaal, hoe snel dit gegaan is. Er zal veel tijd overheen moeten gaan om dit een plek te kunnen geven. Er zijn zoveel herinneringen, die een lach maar ook tranen opleveren.
Oef, en wat is het nu lastig om dit verhaal te publiceren. Ik weet dat er nu geen eerste reactie van jou hier meer op zal volgen.
Lieve pap, ik ben ongelooflijk trots dat ik jou mijn vader mag noemen!! De herinneringen aan jou zullen we in ieder geval levend houden. Ik zou je nog zoveel willen zeggen en je laten zien. Ergens weet ik dat je met veel liefde bij ons allemaal zult zijn.
