Duivelse darm II

Een paar maanden geleden kwam ik met mijn duivelse darm terecht bij de EHBO. Ik kwam in een wereld van bloed prikken, onderzoeken en controles. Geen feest, dus. Na een paar weken dacht ik dat het de goede kant op ging. Op 6 januari vertelde de MLD-arts dat mijn bloedwaarde aangaf dat het helaas nog niet rustig was. Hij wilde nog vier tot zes weken extra bloedcontroles uitvoeren en hopen dat het dan beter zou gaan. Vorige week kreeg ik echter koorts en laaiden de krampen weer op. De arts besloot eerder in te grijpen en een vervolgonderzoek te doen. Ik mocht weer een dag inchecken in mijn Jeroen Bosch-hotel.
De dag ervoor moest ik beginnen met het drinken van het meest afgrijslijke spul.

Daarna mocht er vanaf 8.00 uur niet meer gegeten worden. De volgende ochtend mocht ik me weer vroeg melden. Om 8.15 kreeg ik negen elektroden opgeplakt en een soort walkman om.

Vervolgens speelden zich er allerlei James Bondachtige taferelen af, waarbij ik een capsule met een verborgen camera moest inslikken.

Deze videocapsule stuurt beelden naar het kastje, die vervolgens door de arts bekeken worden. Na dit alles mocht ik me 12 uur op de dagverpleging bezighouden (lang leve boeken, haakspullen en een IPad met Netflix). Het enige dat ik in de gaten moest houden, was de tijd. Om het uur moest ik een glas koud water drinken om de camera weer even te laten schrikken. Na 31 uur kreeg ik gelukkig weer een heerlijk driegangenmenu...

Om 20.30 uur werd ik losgekoppeld en mocht ik met de camera naar huis. 

Vandaag hoopte ik me wat fitter te voelen, maar dat bleek een naïeve gedachte. Er waren immers alleen nog maar onderzoeken geweest en nog geen behandeling. De videobeelden zijn vandaag naar de arts gegaan. Hij gaat de 12 uur film bekijken. Vervolgens volgt er op 4 februari een intern overleg (er valt heel wat te vertellen over mijn darmstelsel) en uiteindelijk krijg ik over drie weken te horen wat de uitslag van alle onderzoeken is.