Rauland

De volgende halte voor onze boefjes in Noorwegen is Rauland. Om hier te komen, moest er een aardig stuk worden gereden. Om de autorit wat te breken, besloten we een facultatieve extra op te nemen in ons programma: het Hardangervidda Natursenter in Eidfjord. In dit museum kom je alles te weten over de geologie, archeologie en het planten- en dierenleven op de Hardangervidda, een indrukwekkend Nationaal Park, waar we vlakbij ons huisje zouden hebben. De film van Ivo Caprino over de omgeving kon ze minder boeien. De kleinste boefjes waren allebei in slaap gevallen.

Rond zeven uur kwamen we aan in ons derde vakantiehuisje. Ook dit was een prima plek met sauna en wasmachine. De eerste dag reden we naar het plaatsje Rjukan, waar we de Gaustobanen namen om de top van de Gaustoberg te kunnen zien. Het was een bijzondere ervaring om eerst als mijnwerkers de berg in te rijden in het eerste treintje. Daarna moesten we allemaal overstappen en het tweede treintje ging schuin omhoog. Eenmaal buiten klommen we eerst helemaal naar de top. Daar genoten we van onze lunch en van het ongelofelijke uitzicht. Onze oudste boef houdt wel van leuke uitdagingen. Ze stelde voor om niet de treintjes naar beneden te nemen, maar om te gaan wandelen. Manlief zag dit meteen zitten. Er wandelden veel mensen omhoog en omlaag, het weer was prima en anders moet je toch wachten op de treintjes. We namen de uitdaging aan en we gingen samen te voet naar beneden. Dat was natuurlijk veel spannender dan in de treintjes. Het was een afdaling van ruim drie kilometer over enorme stenen in alle soorten en maten. Onze boefjes klommen en klauterden vrolijk en stoer omlaag, manlief en ik hielden regelmatig ons hart vast. Gelukkig kwamen we allemaal weer veilig en zonder kleerscheuren beneden.

De volgende dag trokken we weer naar dit pittoreske plaatsje, waar we twee onderdelen op het programma hadden staan: museum Vemork en het klimpark. We reden eerst naar het museum, waar we de auto parkeerden. Om bij het Norwegian Industrial Workers-museum te komen, moesten we nog een stukje wandelen. Dat begon met een brug, waar je een flinke kloof overstak. Midden op de brug konden mensen bungee jumpen. Dat vonden de boeven heel interessant om te zien. Gelukkig was ook het museum meer dan de moeite waard. De boefjes kregen een speurtocht om de helden van het verzet te vinden in het museum. Ons boevenjongetje dacht dat hij met de speurtocht "Wie is de mol" mocht spelen. Elke held die hij vond, werd door hem voorzien van een groot kruis (in plaats van een rood scherm). Gelukkig kregen onze malloten uiteindelijk allemaal een prijs: een ballon of een tijdelijke tattoo.

Na een relaxte lunch in het park namen we de Krossobanen, een kabelbaan op de Gvepseborg, om bij het klimpark te komen. Daar werden de boefjes even gemeten. Onze kleinste boef mocht met mij gaan klimmen in het kinderpark, de oudste boeven gingen met manlief voor het echte klimwerk. Ik mocht gelukkig met mijn voeten op de grond blijven om foto's te kunnen maken en kleine Pluis te kunnen helpen. Die bleek al snel niet veel hulp nodig te hebben, want ze vond het geweldig. Ze klom, zekerde en tokkelde op het kinderbaantje. Ook de grote boeven wisten flink omhoog te klauteren. Af en toe moest ons boevenmannetje gered worden door een instructeur, maar meestal ging het al goed met hulp van zijn vader. Ons oudste boefje wist zich ook al goed zelf te redden. Er zaten wel wat spannende stukjes tussen. Haar geduld werd hier en daar flink op de proef gesteld, maar ook dat ging haar aardig af.

De laatste dag in Rauland vonden kleine Pluis en ik het tijd om even gas terug te nemen. Daar waren de meningen toch enigszins over verdeeld. We vonden een geweldig voetbalveldje vlakbij de plaatselijke school, waar ons boevenmanneke lekker met zijn papa kon voetballen. De meiden speelden lekker in de speeltuin. Daarna reden we naar een meertje, waar bootjes van het vakantiepark lagen. Die mochten door de gasten gewoon worden gebruikt. Dat lieten de oudste boefjes zich geen twee keer zeggen. Het werd een roeiboot, omdat het kanodrama van vorig jaar toch nog vers in het geheugen zat. Het was de bedoeling om tijdens het varen een vis te vangen. Het rode schepnetje (goed te zien op de foto's in Hemsedal) moest de vis uit het water zien te krijgen. De taakverdeling in de boot was duidelijk: manlief ging roeien, oudste boef ging vissen en boevenzoon keek toe. Hij vond het reuze spannend, maar veel minder gruwelijk eng dan vorig jaar. Hij bleef rustig zitten en hier en daar gaf hij zijn zus aanwijzingen. Ze zagen vissen zwemmen onder de boot. Helaas sloeg het noodlot toe, net toen er een vis aankwam. Het netje schoot los van de stok en verdween in het water. Dat werd de boefjes even te veel. In volle vaart roeide manlief terug naar de waterkant. Een mooi symbolisch begin van de terugtocht.

Myrkdalen

Na ons verblijf in Hemsedal vertrokken we al vroeg naar ons tweede vakantiehuisje. Alleen al de route er naartoe was een feestje. Onze eerste tussenstop was ongeveer na een uurtje bij het plaatsje Borgund. We waren niet de enige die hier een kijkje gingen nemen bij een van de best bewaarde staafkerken van Noorwegen. Eerst keken we even bij de kleine tentoonstelling, waar we de hele geschiedenis van het kerkje voorbij zagen komen. De boefjes hadden vooral oog voor de schapenvachtjes, die er lagen.

Eenmaal terug in de auto reden we door de langste tunnel van Europa, de Laerdaltunnel. Bij het bekende plaatsje Flam hebben we even geluncht. Ook hier waren we niet alleen. Busladingen vol toeristen werden bij het wereldberoemde treintje gedropt. Daar hebben we ons maar niet aan gewaagd. Na de lunch reden we snel verder naar ons vakantiehuisje.

Ook dit huisje was weer prachtig. Het uitzicht was iets minder adembenemend dan in het vorige, maar nog altijd prima. De wasmachine maakte voor ons al veel goed. Nu konden er een heleboel kleren worden gewassen en opnieuw aangetrokken.
De eerste dag maakten we een korte wandeling om het park verder te verkennen, maar toen het wat harder begon te regenen, besloten we snel om te draaien. De volgende dag stond er immers weer een stevige autorit op het programma. We wilden naar het plaatsje Bergen en daarvoor moesten we twee uur rijden. Gelukkig zouden de uitzichten fantastisch mooi zijn. Helaas zagen we daar op de heenweg weinig van. Het regende zo hard, dat we niet veel meer zagen dan bewolking. De boefjes zagen er toch niet veel van: ze sliepen.
We parkeerden de auto bij de Grieghallen, het concertgebouw van Bergen. Dat was een prima plek, want we waren met een korte wandeling in het hart van de stad. Gelukkig regende het wel een klein beetje. In Bergen regent het namelijk 275 dagen per jaar, het zou dus wel erg vreemd zijn als wij daar geen deel van mochten uitmaken. Het is overigens een prachtige en gezellige stad. We troffen het enorm, want het Large Ship Festival was in volle gang. Er was van alles te doen voor jong en oud, maar opvallend waren vooral de prachtige boten, die in de haven lagen. Hierdoor was het wel onmogelijk om een foto te maken van de typische pakhuizen bij Bryggen. De pakhuizen zijn nu winkels geworden, waar prachtige designstukken worden verkocht. Samen met onze oudste boef gingen we op zoek naar mooie spullen, want sale in Noorwegen en Tax Free shoppen is zeker de moeite waard.

Het Floibanen-treintje deden we ook net wat anders. We liepen tot de helft, waar we de kindjes lekker lieten genieten van het speeltuintje. Ze vonden het heerlijk. Het beloofde treintje werd niet gemist. Verder hebben we heerlijk gewinkeld, gewandeld en genoten van het prachtige weer. Jawel, die middag was het echt heerlijk zomerweer. Niet te warm, niet te koud. Ik durf het haast niet te zeggen, nu het in Nederland zo heet is.

De dag na het bezoek aan Bergen hadden we ook een heerlijke zomerse dag. We reden op ons gemak naar Vangsnes, waar we de veerboot naar Dragsvik hebben genomen. Deze tocht over het Sognefjord is geweldig. Dat was overigens de route er naartoe ook weer. Er was zo veel te zien, dat we zelfs een aantal keer zijn gestopt voor een foto. Daar hebben de boefjes niets van gemerkt. Die sliepen weer. Ze waren gelukkig wel wakker op het pontje.

Na de aankomst zochten we een mooie plek om te lunchen op de weg naar Balestrand. Dat was immers onze bestemming vandaag. Daar wilden we een wandeling maken en daarna lekker zwemmen in het Sognefjord. Dat plan lukte helemaal. De meneer bij de Tourist Information liet ons een geschikte wandelroute zien. Er was veel bos, de route klopte, we konden onderweg water drinken uit de bronnen, de schapen lieten ons met rust en we vonden de weg terug. Een betere wandeling konden we niet maken na de spannende ervaring van enkele dagen geleden.

Eenmaal terug in het dal zochten we een klein strandje waar onze kleine Pluis heerlijk kon dedderen. Haar grote broer en zus vermaakten zich ook heerlijk in het water. Wat een fijne, verkoelende duik was dat.

Een tikje moe, maar erg voldaan reden we terug naar ons vakantiehuisje. Daar moesten de volgende ochtend alle spullen worden ingepakt voor een nieuw avontuur. Er was echter nog een mysterie niet opgelost, namelijk het mysterie van het verdwenen tientje. Het zou zomaar de titel kunnen zijn van een kinderboek, maar onze boevenjongen zat er toch maar mooi mee in zijn maag. Van opa en oma had hij tien euro gekregen. Hij was er dolblij mee. Hij kon maar niet kiezen of hij er een Mario-knuffel of een Paw Patrolhond van zou willen kopen als souvenir. De eerste ochtend in het nieuwe huisje had hij zijn briefje weer uit zijn portemonnee gehaald met de vraag wat hij ervan moest kopen. Even later was het tientje verdwenen. De paniek was groot. Overal ging hij zoeken, zijn zussen schoten te hulp, wij zochten mee, maar nergens vonden we zijn geld. Grote zus wreef nog even flink wat zout in de toch al enorme wond, door te vertellen, dat opa en oma dit toch wel heel erg zouden vinden. Het hele huisje was uitgekamd, maar nergens vonden we wat we zochten. Vlak voor we het huisje helemaal leeg hadden (en de auto weer helemaal vol) keek ons manneke nog een keer onder de bank. En ja hoor, gelukkig was het daar met een bijzondere boog terecht gekomen. Ons mannetje straalde met zijn tientje alsof hij miljonair was geworden.

In het volgende verhaal gaan we naar ons laatste huisje. Opnieuw zijn we heel benieuwd welke verrassingen ons te wachten staan.