Jaaroverzicht 2022

Na lang twijfelen heb ik toch maar besloten om hier een jaaroverzicht te plaatsen. Naast een hele verdrietige periode kende het jaar immers ook mooie momenten, waar de boefjes later vast met plezier op zullen terugkijken. Traditiegetrouw start ik eerst het jaar van ieder boefje afzonderlijk.

Het jaar van onze oudste boef was er één met afsluiten en een nieuwe start. Na een paar gezellige dagen op het schoolkamp van groep 8 en een prachtige rol in de eindmusical, waar je de sterren van de hemel zong, begon na de zomervakantie het grote avontuur op de middelbare school. We hebben je in de tweede helft van het schooljaar in groep acht al wat zien veranderen. Na de zomervakantie ging het ineens erg snel. Ons meisje veranderde in een jonge dame. De puberteit deed haar intrede. We spreken elkaar nu aan op ooghoogte en je hangt regelmatig om mijn schouders om te meten of je me voorbij bent gegroeid. Je slaapkamer is in een waar slagveld ontaard. De vloer ligt bezaaid met kleding en overal vind ik serviesgoed terug, vanwege een hongerklap na schooltijd en tijdens het maken van haar huiswerk. Wimpers zijn door een klein zwart laagje mascara wat langer geworden en we zijn in de vakantie weer een dagje naar de stad gegaan om nieuwe broeken te kopen. Na twee maanden waren deze alweer te kort geworden. De middelbare school voelde als een warm bad. Direct werden er lieve, nieuwe vriendinnen gevonden en ook met de mentor had je een fijne klik. Iedere dag ga je met veel plezier naar school. Je zet je in voor verschillende buitenschoolse activiteiten, zoals kabouter zijn bij de jeugdvereniging tijdens de herfstwandeling, meedoen aan een spinningmarathon voor het goede doel, Pietje spelen voor de kinderen van de collega's van je vader en nog veel meer. Tot nu toe vind je het meestal fijn dat je vader op dezelfde middelbare school rondloopt. Toch handig, als het heel hard regent en hij je schooltas of geknutselde opdrachten met de auto kan meenemen. Je trekt dan ook meer naar je vader toe, wat begrijpelijk is. Hij kent immers iedereen die in jouw wereld rondloopt.
Twee weken geleden had je nog een pittige dag. Fase twee voor je beugel ging beginnen. Ruim anderhalf uur lag je daar verdoofd in de stoel met een oogkap op, zodat je niet te veel mee zou krijgen. Het was erg akelig, maar zoals altijd, hield jij je kranig. De bodverankering zit erin en de komende periode zal er maandelijks weer wat aangedraaid worden, in de hoop dat fase drie minder lang op zich zal laten wachten.
Wat zijn we enorm trots op je!!! Je doet het echt fantastisch. We genieten iedere dag van jouw verhalen en ongezouten mening over alles wat je tegenkomt. We weten dat je mening over ons de komende tijd vast regelmatig zal veranderen van de lieve, behulpzame ouders, naar de vreselijke ouders waar je je voor schaamt en niet mee geassocieerd wil worden. Geeft allemaal niets, ook dan houden we van je ;)

Ons boevenvriendje had een rustiger jaar. Het afgelopen jaar werd je een tiener, al wil je niets horen over deze nieuwe titel. Samen met je voetbalmaatjes won je een beker in een toernooi. Wat een feestje was dat. Je beleefde het ene na het andere voetbalhoogtepunt. Je vond het een enorme eer toen je werd gevraagd om keeper te worden van het selectieteam. Je glunderde van trots, maar besloot toch om (nog) niet op dit aanbod in te gaan. Het zou betekenen dat je alleen nog maar de ballen zou moeten tegenhouden en je genoot er ook nog zo van om als spits er zelf een paar in te knallen. Samen met je vader bezocht je het museum van PSV en je kreeg een rondleiding in het stadion. Enkele maanden later ging je samen met opa en je vader naar een wedstrijd van jullie club kijken. Een moment waar jullie alledrie enorm van genoten hebben. De zondagmiddagen samen met opa en oma voetbal kijken zijn heilig voor je. Heerlijk onderuit gezakt in de luie stoelen en hard juichen door de kamer of mopperen op de tegenstanders en de scheidsrechters. Voetbal is je lust en je leven. Je bent buiten altijd met de bal in de weer en als het slecht weer is, speel je je favoriete spelletjes Fifa op de spelcomputer. We kunnen al je andere speelgoed inmiddels wel wegdoen, daar wordt niet meer naar omgekeken. 
Je grapjes worden harder, stoerder en zijn behoorlijk ad rem. Je geniet dan ook van verschillende cabaretiers en hun kijk op het hedendaagse nieuws. 
Het afgelopen jaar gingen we ook met jou naar 'Marleen' (begeleidster van je grote zus voor haar dyslexie). Er werd door school en door ons getwijfeld of je niet de mildere variant van je zus zou hebben. Gelukkig bleek dit niet het geval. We kwamen wel andere dingen over je te weten. Wat een mooie spiegel is het trouwens. Ik herkende toch wel meer van mezelf dan ik had gedacht, haha.
Het afgelopen jaar ging je voor de eerste keer naar de disco. Samen met je beste vriend en klasgenootjes had je veel plezier, al vond je de muziek wel hard staan. Je had vooral veel gekletst met iedereen en waagde je aan één dansje: 'De Macarena'. 
We zijn heel benieuwd wat het nieuwe jaar je allemaal gaat brengen. Je gaat het vast met veel humor doen en altijd met een lach op je gezicht. Geniet maar weer lekker van al je nieuwe avonturen!

Tot slot kleine Pluis, al is ze met 8 jaar geen klein pluisje meer te noemen. Als een speer behaalde je het afgelopen jaar je zwemdiploma's. We waren erg blij dat ook zwemdiploma-C voor de zomervakantie in de pocket was. Je wist al snel welke andere sport je graag wilde beoefenen. Het werd voetbal, zoals je grote broer. Je tanden begonnen te wiebelen en vielen eruit. Inmiddels zijn enkele plekken alweer opgevuld met stukken 'grote mensentanden'. We merkten dat je het afgelopen jaar ook wat meer de grenzen ging opzoeken. Je toontje werd brutaler en er kwamen wat streken, zoals stiekem met een vriendinnetje snoepjes kopen. Je bent dan ook een typisch derde kind. Wanneer je ergens binnenkomt kan niemand om je heen. Je stuitert aardig rond (volgens je grote zus gaat het vooral om aandacht, haha). Jou is dan ook niets te gek, als ik weer eens met mijn camera wat wil uitproberen. Gekscherend zeggen we samen weleens, dat je mijn fotomodel bent. Het zijn vooral de maffe foto's waar jij met plezier aan meewerkt. Wanneer ik om een andere geposeerde foto vraag, krijg ik een schele blik en de meest rare poses. Toch hebben we veel lol hierom en het is iedere keer een feestje. Je kan er dan ook niet tegen, wanneer er een sombere, verdrietige sfeer hangt of er stiltes vallen. Je wilt graag iedereen aan het lachen maken. Je deed dit ook bij opa tijdens zijn ziektebed. Samen werd er bij het afscheid van elkaar gelachen en geknipoogd. Emoties zijn bij jou lekker uitbundig: stuiterend vrolijk, intens huilen bij verdriet, stampvoetend en schreeuwend boos, trillend bang zijn en alleen maar bij ons willen zijn. Grappig dat we inmiddels iedere emotie bij jou in een paar seconden weer kunnen omdraaien. 
En dan die tafelsommen op school... Ze willen tot je frustratie maar niet in je hoofd blijven zitten. Met veel oefenen gaat het vast goed komen dit jaar. Daar gaan we voor. We zijn trots dat je overal doorzet, nooit opgeeft en zo'n heerlijk meisje bent!

We hadden het afgelopen jaar heel veel mooie uitstapjes en vakanties, die ik helaas hier allemaal niet meer gedeeld heb. Misschien moet onze reis in Denemarken een vervolg krijgen. Alleen het eerste verhaal, de tussenstop, heb ik gepost. De reis zelf had veel toffe herinneringen. Zeker nu er verschillende vragen van vrienden en collega's komen over het prachtige land en wat er met kinderen allemaal te doen is. Naast de reis naar Denemarken gingen we met mijn familie een weekend naar Emmen. Wat een gezellige tijd was dat. Een hele club bij elkaar en saai is het nooit, haha. De ouders van manlief waren in 2022 alweer 60 jaar getrouwd. Er kwam een feest met vrienden en familie. Samen met opa en oma, tante en oom, neefjes en nichtjes gingen we op vakantie naar Texel. De boefjes willen dit komend jaar nog een keer overdoen naar een ander Waddeneiland, want ook 61 jaar getrouwd zijn, vinden ze een prestatie. In de herfstvakantie gingen we nog een paar dagen naar Deventer. Deze kerstvakantie zat er niet veel in. In de eerste week wisselden de zieken elkaar af. 

Helaas was daar ook de verdrietige periode bij het verliezen van mijn vader. De eerste tijd werd ik enorm geleefd met de zorg om hem en daarna alles wat kwam kijken bij en na zijn overlijden.                                                                                                                     

Ik ben mijn zusjes zeer dankbaar dat we deze tijd samen door zijn gekomen! Het rouwen is een proces dat gepaard gaat met vele ups en downs. Het heeft tijd nodig om alles wat we hebben meegemaakt en het gemis een plek te kunnen geven. Gelukkig zijn daar altijd onze drie lieve boefjes en mijn grote steun en toeverlaat, manlief. Zij weten door het grijze wolkje heen mij steeds weer de regenboog te laten zien.

We hopen dat 2023 een geweldig jaar gaat worden. We kijken uit naar volgende maand, waarin de familie weer een beetje groter zal worden en welke steden en landen we weer zullen bezoeken.

Het kan naar mijn idee nu nog, dus wens ik vanaf deze plek iedereen een geweldig mooi en gezond 2023!!

              

Flensburg

Al eerder vierden we vakantie in Denemarken (2017). Onze eerste ervaring met dit land was enorm positief. We maakten toen een rondreis door de drie verschillende delen van het land. Nu besloten we Jutland langer te bezoeken.

We begonnen de reis met een tweedaagse tussenstop in Flensburg. Een noordelijke stad in Duitsland, vlak voordat je de grens naar Denemarken oversteekt. We hadden hier een mooi appartement midden in het centrum met de grappige naam Piratekoje. We bezochten de haven met de speeltuin en we zagen de vele meeuwen, die bij onze boefjes niet erg geliefd zijn.

Al snel wilden ze liever het centrum in om verschillende uitkijkpunten te bezichtigen en de mooie gekleurde huizen te zien.

De huizen waren namelijk prachtige bezienswaardigheden. Er hingen allerlei kunstzinnige attributen aan de huizen en Fien werd verliefd op deze muurschildering. Uiteraard moest deze even geaaid worden.

De volgende dag gingen we naar museum Phänomenta, een echt onderzoeksmuseum. Hier kon druk door de boefjes gepuzzeld en geëxperimenteerd worden.

De volgende dag was het in de ochtend alweer tijd om te vertrekken naar de volgende bestemming. Al snel kwamen we bij de grens, waar we bij de douane gecontroleerd werden. Nu had ik mijn paspoort achterin de kofferbak in mijn tas liggen en moest hier even naar gezocht worden (oeps). Vanuit de achterbank hoor ik zoonlief zingen: 'Sleutels, pinpas, telefoon, telefoon (hh), PASPOORT, creditcard, portemonnee. Heb ik alles nu wel mee ja of nee'. Dank je wel, Jochem Meijer. Zoonlief is een groot fan van deze cabaretier geworden. Al verstond deze beambte het lied niet, hij kon erom lachen en we mochten weer doorrijden. Ik hoefde niet verder te zoeken. Onze eerste bestemming in Denemarken was Fanö. In een volgend blog zal ik hier meer over vertellen. Het verhaal zal over een paar dagen volgen. Zo smeren we de vakantie nog even uit en heb ik meer tijd om foto's uit te zoeken ;) We genieten ook nog even van de laatste vakantieweken.

In Memoriam

Nooit gedacht dat dit mijn eerste blogpost van 2022 zou worden. De trouwste volger van ons blog is er niet meer. Steevast was mijn vader de eerste, die op ieder blogverhaal een reactie gaf. Niet alleen een duimpje dat hij het verhaal leuk vond, maar altijd ging zijn reactie gepaard met een eigen stukje tekst. Bij ieder bezoek aan ons kwam de vraag, wanneer ik weer eens een verhaal op dit blog ging posten. Hij miste de verhalen en vond het leuk om alles te lezen over wat we meemaakten. Hier en daar moest dan ook een foto in zijn eigen archief belanden. Mijn schrijfstijl leek enorm op die van hem. Mijn vader had er vaak exacte data en feitjes bij, die ontbreken hier bij mij nog wel eens. Wie schrijft, die blijft. Een motto dat de afgelopen weken veelvuldig waar gebleken is. Dankzij zijn uitgebreide archief konden we veel prachtig beschreven momenten teruglezen. De vele verhalen die hij zelf heeft geschreven, maar die we ook van anderen krijgen, bieden troost. Ik kan dan ook niet anders, dan hier een verhaal over mijn vader te vertellen. Wie weet hebben onze kinderen hier later ook nog wat leesplezier aan.

Ergens op mijn zolder ligt een boekje, waarin mijn vader beschreef hoe hij mijn komst op 14 januari 1979 beleefd heeft. Mijn oom en tante hadden eerder bij mijn opa en oma bekend gemaakt, dat zij in februari weer een kleinkind rijker zouden worden. Toen mijn oma en opa dit aan mijn vader vertelden, was zijn reactie dat mijn vader en moeder dit nog wat eerder voor ze in petto hadden. Geen rompertjes met teksten of iets dergelijks, maar zoals mijn vader was. In het moment en nog niet nadenkend hoe hij dit nieuws bij zijn ouders ging brengen. Toen mijn ouders 12,5 jaar getrouwd waren, ging er eindelijk een lampje branden. Ik was immers net 13 jaar geworden..

In onze jeugd was mijn vader vaak aan het werk of actief binnen enkele verenigingen. We waren regelmatig op zijn werk te vinden. We kenden ieder hoekje van het gebouw en ook de personeelsleden waren goede bekenden. Hij nam ons mee naar o.a. de Jeugdnatuurwacht. Iedere zondag hadden we een vast programma. In de ochtend gingen we op bezoek bij de opa's en oma's. In de middag was er tijd voor een speeltuin, een rommelmarkt of iets dergelijks. Volgens mijn moeder was het vroeger zo dat waar mijn vader ging, ik ging. 

Hij probeerde me al vroeg deel te maken van één van zijn vele hobby's. Al 50 jaar was hij lid van de schaakvereniging in ons dorp. Ik kom nog steeds niet verder dan het benoemen van de stukken en hoe zij zich over het bord mogen bewegen. De hoop had hij inmiddels op een nieuwe generatie gevestigd, aangezien alle vier zijn dochters weinig belangstelling voor dit spel toonden.

Mijn vader uitte zich ook op creatief gebied. Op jonge leeftijd kon hij al prachtig tekenen. Ik hoop ergens tussen al zijn dozen met bewaarde materialen nog mooie tekeningen te vinden. Onderstaande tekening maakte hij in 1984 voor de geboorte van mijn tweelingzusjes. Ik schopte het bij het vak tekenen niet verder dan een afgerond examen op de Havo. De kunstacademie leek me niet aan mij besteed. Ik ging liever de sociale kant op van leerkracht of maatschappelijk werker. Creativiteit uit ik niet meer op papier, maar liever in handwerken. Uiteindelijk ging ik mijn vader achterna en belande in het onderwijs.

Naast schrijven was ook fotografie een hobby waar mijn vader zich mee bezig hield. In onze jeugd werden er vooral vele dia's gemaakt. Op avonden werden deze op een scherm in de woonkamer bekeken. We gaven mijn vader voor zijn huwelijk met zijn tweede vrouw een fototoestel. Het toestel ging overal mee naartoe. Bij alles wat hij mooi vond en zag, werd het toestel uit zijn zak gehaald. Stiekem ben ik benieuwd hoeveel foto's hij inmiddels op zijn harde schijf had staan of dat hij, net als ik, meerdere externe schijven nodig had. Dit jaar ben ik voorzichtig begonnen met uitbreiden van mijn hobby fotografie. Op mijn allereerste fotoshoot kwam, zoals verwacht, als eerste de reactie van mijn vader:

'Super!! Je bent al een echte topfotograaf geworden. Ik hoop nog vaak foto's van jou hier op Facebook te mogen zien '

Trots is een woord dat in me opkomt. Zijn lieve zeven kleinkinderen waren absoluut zijn grootste trots. Hij wilde graag weten wat ze allemaal meemaakten. Niets was hem te gek. Hij hield er zo enorm van om met ze te dollen en geintjes uit te halen. Hij kon dan ook altijd erg smakelijk lachen om alle streken, die zij uithaalden. Wellicht herkende hij een stukje van zichzelf hierin. Op de verjaardagen van de kleinkinderen zorgde hij ervoor dat hij er als eerste was, net als een digitale felicitatie direct na middernacht. Hij probeerde er op die momenten te zijn, aangezien hij niet om de hoek woonde. Wat zal de verjaardag van je jongste kleinkind deze week weer een lastig moment zijn. Met je luide stem kwam je al zingend de kamer binnen. Wat zal het feestje stil voelen zonder jou. Die luide vriendelijke stem was overigens niet altijd prettig. In onze tienerjaren en de pubertijd hebben we regelmatig onderuit geschoven in een stoel gehangen of wilden we door de grond zakken om hier niet mee geassocieerd te worden. Je geliefde koor zal je stem dan ook vast missen.

Een ander moment van trots was kwam op 26 april 2018. Je kreeg toen een welverdiend lintje uitgereikt. Niet alleen jij straalde die dag, ook wij waren zo enorm trots op je. Verscholen in het theater kwamen we als verrassing tevoorschijn. Hier heb ik eerder een blog aan gewijd. Het verhaal is te lezen op deze link 

De schok was groot, toen ik op 16 mei (de verjaardag van René) op het schoolplein stond om met mijn klas op de klassenfoto te gaan en een telefoontje kreeg. Je was per ambulance naar het ziekenhuis gebracht vanwege een herseninfarct. We wisten op dat moment niet hoe het met je ging. Samen met mijn drie zusjes reden we naar Veldhoven. Ook jij was enorm geschrokken en wist niet wat je was overkomen en hoe het verder met je zou gaan. We gaven de hoop niet op en bedachten allerlei mogelijkheden om in de toekomst je bezigheden voort te kunnen zetten. Je lichaam had echter andere plannen. Het wilde wel vechten, maar het had er de kracht niet voor. Je kreeg de ene na de andere klap te verduren. Je probeerde ons gerust te stellen, door in onze handen te knijpen, knipogen te geven en te glimlachen. Je begreep alles wat we tegen je zeiden. De kleinkinderen kwamen na een aantal dagen op bezoek. Je hebt je voor hen nog één laatste keer sterk gehouden. We kregen in de gaten dat je met een dikke knuffel, knipogen en lachjes afscheid van ze aan het nemen was. Je sliep steeds meer en de kneepjes in onze handen werden zachter. Je bent rustig ingeslapen.

Overweldigend waren de reacties op je overlijden. We ontvingen (en ontvangen nog steeds) ontelbare reacties. Zelfs in de winkel word ik aangesproken: 'U bent toch de dochter van..' Er worden prachtige verhalen over je geschreven en wat vind ik het enorm spijtig dat je ze niet meer kunt lezen. Er dragen zoveel mensen je een warm hart toe. Dit bleek ook tijdens de afscheidsdienst. Na een begrafenis zei je regelmatig: 'Het zat er goed vol'. Dit was bij jou echt niet anders. De dienst begon zelfs tien minuten later om iedereen een plekje te kunnen geven. We hebben alles precies kunnen doen, zoals jij dat voor ogen had bij je afscheid. We kunnen hier op een mooie manier op terugkijken. 

Het gemis is onbeschrijflijk groot. Gisteravond nog rond 22.00 uur keek ik steeds naar de tuindeur. Rond die tijd zou je standaard op maandagavond op onze tuindeur kloppen en naar ons zwaaien, een teken dat je weer met de auto drie kwartier naar huis zou gaan rijden. Eerder op de avond had je dan al een kopje koffie gedaan en waren we weer helemaal bijgepraat. Op deze manier bleef je op de hoogte van het wel en wee van je oude vertrouwde dorp en alles wat er bij je kinderen en kleinkinderen gebeurde. Het is zo onwerkelijk allemaal, hoe snel dit gegaan is. Er zal veel tijd overheen moeten gaan om dit een plek te kunnen geven. Er zijn zoveel herinneringen, die een lach maar ook tranen opleveren.

Oef, en wat is het nu lastig om dit verhaal te publiceren. Ik weet dat er nu geen eerste reactie van jou hier meer op zal volgen. 

Lieve pap, ik ben ongelooflijk trots dat ik jou mijn vader mag noemen!! De herinneringen aan jou zullen we in ieder geval levend houden. Ik zou je nog zoveel willen zeggen en je laten zien. Ergens weet ik dat je met veel liefde bij ons allemaal zult zijn.

Jaaroverzicht 2021

Het was me wel weer een jaartje. Helaas is het virus nog niet voorbij en was ook dit jaar thuisonderwijs aan de orde. Helaas liet mijn gezondheid ook te wensen over. Het begon met een ziekenhuisopname vanwege een (ander) virus, het verlies van een dierbare vriendin en een oom, een positieve testuitslag met het hele gezin in quarantaine en tot slot een ingreep aan mijn schouder en de nasleep met de revalidatietherapeut. Gelukkig zijn er ook heel veel mooie momenten waar we op kunnen terugkijken. Zo begon ik januari samen met de boefjes (helaas zonder manlief, die online een open dag dag moest doen) in een fantastisch boshuis in Friesland. We wisten dit jaar nog drie mooie plekken te vinden. In de zomervakantie verbleven we in een boshuis in de Ardennen (daar waar de auto overleed, slik) en een glampingtent op de Veluwe. In de herfstvakantie bezochten we de geweldige stad Mechelen in België. We zouden er bijna in deze lockdown naar terug gaan. We hadden een geldige bruiloft van ons nichtje. Heel veel leuke afspraken met vrienden en familie, dat zeker naar veel meer smaakt in het jaar 2022!!

Dan nu het jaaroverzicht van onze lieve boefjes. Allereerst natuurlijk onze liefste oudste boef.

Gisteren postte ik al een verslag over haar bakkunsten van het afgelopen jaar. Ze deed daarnaast nog veel meer! Ze was door naar de volgende ronde van de nationale voorleeswedstrijd. Het ging helaas ook online, maar ze deed het geweldig. De winst ging echter naar een ander kind, maar ze glom (net als wij) van trots. 

Van haar lieve juf in groep 7 kreeg ze haar voorlopig advies. Tranen van geluk vloeide rijkelijk. Deze lieverd had de afgelopen jaren zo enorm hard gewerkt en geknokt om er ondanks de dyslexie alles uit te kunnen halen. Ze had dit advies dan ook niet durven dromen. Ook dit jaar heeft ze in groep 8 de meester een aardig poepie laten ruiken met tienen voor verschillende spreekbeurten en topotoetsen. Ze kan nu ook gemakkelijker omgaan met haar dyslexie en wat dit allemaal betekent bij dictees, spellingopdrachten en alle andere toetsen. Het hoort er nu eenmaal bij en ze weet nu dat het niet aan haar ligt. Toch blijft de lat voor haarzelf hoog liggen en dat herken ik wel. In de eerste maand van het nieuwe jaar zal ze zich verdiepen in de middelbare scholen, al weet ze voor 100% al zeker naar welke school ze wil. Vorige maand viel het besef dat veel dingen voor de laatste keer zullen zijn. Bij de Sinterklaasviering zei ze bijvoorbeeld, dat dit de laatste keer zou zijn, dat ze op deze manier surprise zou vieren in een klas. Er zullen de komende maanden vast nog meer van dit soort momenten volgen. 

Het hoogtepunt voor dochterlief was het uitje met drie vriendinnen zonder ouderbegeleiding naar de Efteling. Ze heeft hier enorm van genoten. Gelukkig kreeg ik van enkele ouders een appje, als de meiden gespot waren. In het jaar 2022 zal ze de overstap naar de middelbare school maken. Ik geniet nog even een paar maanden van de drie boefjes tegelijkertijd op één plek.

Ons lieve boevenvriendje is ook weer een jaartje ouder en dat hebben we gemerkt. Steeds vaker probeert hij stoer te doen met zijn vrienden en moeten zijn zussen het regelmatig ontgelden. Onder deze stoere houding zit gelukkig nog een heel klein, zorgzaam hartje. 

Hij is alleen nog maar te vinden met een bal buiten of een gamecontroler in zijn hand. Zijn absolute hoogtepunt van dit jaar was dan ook het bezoek aan het stadion van zijn favoriete voetbalclub. Hij keek zijn ogen uit en komt nog dagelijks terug op feitjes, die hij in het stadion en het bijbehorende museum heeft opgedaan. 

Wanneer ik naar de hoogtepunten van ons boevenvriendje van het afgelopen jaar vraag, zijn dit zijn antwoorden:

* Het bezoek aan het stadion.

* Opa en oma die ESPN op hun tv hebben en waar hij alle wedstrijden van PSV (en meer) kan zien.

* Luilakken en buiten voetballen.

* Fifa 22, die hij gekocht heeft van zijn eigen geld.

Laten er geen misverstanden over zijn. Voetbal staat bij alles bovenaan.

Tot slot onze Pluis. Zoals jullie op de eerste foto in de collage zien, ben ik niet de enige geweest die het ziekenhuis dit jaar een paar keer van binnen zag. Pluis kreeg begin dit jaar na verschillende gehoortesten haar buisjes. De lieverd gaf geen kik en ze vond het eigenlijk allemaal best interessant. Nadat ze van de uitslaapkamer kwam, vond ze alle aandacht en onbeperkte ijsjes geweldig. Ze zou er zo weer naar terug willen. Later in het jaar volgden er weer onderzoeken, omdat het gehoor nog niet altijd opperbest blijkt te zijn. Ze ging zelfs door naar het audiotorium voor onderzoeken in een geluidsdichte cabine. Ook dit vond de dame allemaal best grappig om mee te maken. Het gehoor zit nu voor de dienstdoende KNO-arts op het  randje, net voldoende. Buisjes zouden opnieuw een optie kunnen zijn. We hebben uiteindelijk samen besloten om het voor nu even zo te laten. Wanneer we merken dat het gehoor weer minder wordt of dit uit testen blijkt, zullen er opnieuw buisjes geplaatst worden. Op school kreeg ze een mooie nieuwe plek met het 'goede' oor gericht naar de juf. We wachten het komende jaar weer af.

Na tweemaal een lockdown was eindelijk het grote moment daar. Dankzij een oplettende zwemjuf, mocht ze twee badjes versnellen en haalde ze haar zwemdiploma A. Ze mocht dit jaar kiezen welke sport ze wil beoefenen na het behalen van haar zwemdiploma. Aangezien dit even op zich liet wachten door de gesloten zwembaden, mocht ze al wat eerder beginnen. Pluis koos voetbal uit en ze doet voor haar oudere broer echt niet onder. Ook begon ze met gitaarles, al was de gitaar nog een maatje te groot voor haar. Nu Rock 'n Rollt ze graag op haar ukelele. 

Het afgelopen jaar heb ik een gewillig slachtoffer gevonden voor mijn fotografiefratsen. Pluis vindt niets te gek en heeft de grootste lol, wanneer we het huis hiervoor verbouwen en alles uit de kast halen. 

Haar optreden bij de online kerstviering op papa's schooltje was ook heel stoer. Ze zong het lied Droomland samen met een juf. 

De hoogtepunten volgens Fien van het afgelopen jaar:

* Popcorn in de buitenhaard laten knallen

* Gourmetten met Kerstmis

* Diner met haar beste vriendinnetje

* Cadeautjes uitpakken op mijn verjaardag en met Sinterklaas.

Haha, de meeste hoogtepunten volgens onze kleinste boef hebben vooral met eten te maken.

Het afgelopen jaar hebben we ook nog een gekoesterde wens in vervulling laten gaan. Aangezien we ons vooral in en rond huis moesten vermaken, besloten we de tuin aan te gaan pakken. De moestuin werd uitgegraven en er werd een overkapping gebouwd. Tijdens onze quarantaine konden we ons vermaken met 11 kuub zand, dat van de oprit naar de overkapping gereden moest worden. Ook de boefjes hielpen mee. We kozen prachtige tegels uit en in de zomer kon dan ook het eerste feestje hier gevierd worden. Ook kon de buitenhaard al aan en werd er popcorn gepoft en marshmallows geroosterd. We kijken nu alweer uit naar het voorjaar, wanneer we er weer kunnen zitten.

Nu was dit niet het enige project. Het afgelopen jaar heb ik ook weer een aantal handwerkprojecten afgerond. Ik laat deze in een nieuwe post zien. Ik leg morgen nog de laatste hand aan een handwerkproject voor zoonlief, dan heb ik hem nog net in 2021 afgerond. Ik zal ook antwoord geven op de vraag, waarom ik niets voor de verkoop maak en ik voorlopig toch in het onderwijs zal blijven ;) 

Onze oudste boef bakt

Onze liefste oudste boef vond het als kleintje al gezellig om cakejes en koekjes te bakken. Tot het moment waar ze met haar haar vast kwam te zitten in de mixer (oeps). Vorig jaar begon ze met het bakken van taarten en dit jaar is deze hobby verder uitgegroeid. Twee weken geleden maakte ze zelfs een taart in opdracht van haar tante voor de verjaardag van haar neef. Het is zo leuk om haar hiermee bezig te zien. Het is ook een uitstekende hobby om tijdens deze derde lockdown uit te oefenen. Zolang wij de eieren, meel, boter en alle andere ingrediënten blijven aanvoeren, slaat zij haar slag. Wij zijn steeds de gelukkige proevers en mogen daarna het slagveld in de keuken voor haar opruimen....

Dit leek me een mooi moment om hier eens enkele van haar prachtige bakkunsten te laten zien:

Een leeuwentaart die ze samen met haar nicht maakte:

Verjaardagstaarten voor haar kleine zusje:

Koekjes voor Pasen:

Haar eigen verjaardagstaarten:

Heel veel lekkers de afgelopen Kerstdagen (we eten er nog steeds van, hihi):

Dit waren de taarten voor speciale gelegenheden. Broerlief lust geen taart. Ze bakt regelmatig speciaal voor hem een stroopwafelcake zonder allerlei opsmuk. Tussendoor worden we erg verwend met allerlei andere baksels, die ze vindt in haar bakboeken. Voor haar verjaardag heeft ze weer twee nieuwe boeken toegevoegd aan haar collectie en nog niet alles is uitgeprobeerd. Elke avond zit ze steevast klaar voor de Cupcakecup en ze smult bij programma's als: Heel Holland Bakt en Baking Imposible.

Vanmiddag heeft ze een soezentoren op het programma staan, zodat we deze tijdens Oud en Nieuw met sterretjes kunnen laten knallen. Drie keer raden wie vanavond de keuken een grondige poetsbeurt zal moeten geven...

Topdag

Vandaag werkten we hard om to-do-lijstjes af te werken: twee spreekbeurten, twee surprises, huiswerk voor de hele week, genoeg te doen dus. Het was er immers goed weer voor en zo is de rest van de week weer wat rustiger buiten de schooluren om. 

Gisteren konden we eindelijk een mijlpaal afstrepen. Even dachten we dat dit feest vanwege de nieuwe maatregelen niet door kon gaan, maar gelukkig bleek dit niet het geval te zijn. Kleine Pluis kon na twee lockdowns haar zwemdiploma-A in de wacht slepen. Om 4.30 uur stond ze al naast ons bed met de vraag of het al ochtend was en we ons klaar moesten maken voor dit moment? De spanning voor deze gebeurtenis was erg groot. Ze deed het fantastisch en ze was apetrots op haar prestatie, net als wij allemaal!

Onze boevenvriend had ook een geweldige dag. Hij wist met zijn voetbalteam te winnen van een eerste team en hij kreeg een rondleiding door zijn favoriete stadion. Hij had dit samen met zijn vader gekregen voor zijn 9de verjaardag. Ademloos keek hij rond en hij hoopte natuurlijk ook nog zijn favoriete speler te ontmoeten. Misschien kunnen jullie uit de foto's opmaken, wie dat is...

Na drie weekenden feestjes (familiefeest van onze oudste en middelste boef, kinderfeest van ons boevenvriendje en het tienerfeest van dochterlief) en deze activiteiten was het fijn om vandaag even niets te moeten, behalve alle schoolopdrachten.

Helaas kunnen de komende tijd veel dingen weer niet doorgaan, maar we zijn erg blij met al die leuke dingen, die nog wel door kunnen gaan. Misschien heb ik nu zelfs in de avonduren wat meer tijd om nog een blog te maken over de feestjes van de afgelopen weken, haha.