Tegenover de tourist information in het dorp zat wel een supermarkt. We deden op beide plekken goede zaken. Na de lunch klaarde het op en we trokken onze (nieuwe) bergschoenen aan om aan onze eerste bergwandeling te beginnen. De mevrouw van de tourist information had een prachtige wandeltocht aangekruist, die ons langs prachtige watervallen en schitterende uitzichten zou leiden: Storhovda!
De eerste stevige klim konden we nog met de auto doen. Na 5 kilometer bergop te zijn gereden, wisten we het startpunt te bereiken, de Gravset Langrensarena. Vol goede moed klommen we omhoog en na een tijdje vonden we het prachtige uitzichtpunt, de Storhovda. Er was echter nergens een waterval te bekennen. We vroegen het aan de grazende schapen, die met belletjes hun aanwezigheid op de berg kenbaar maakten. Ons kleinste boefje kreunde en steunde af en toe bij de steile klimmetjes, maar de geweldige meren en uitzichtpunten maakten alles goed. Stoer trokken we verder op zoek naar de waterval. In de verte dachten we steeds een waterval te horen, maar nergens zagen we er een van dichtbij. Gelukkig was het prachtig weer en we hielden vrolijk vol.
Toch leek er maar geen eind te komen aan deze wandeltocht. We waren inmiddels bijna drie uur aan het wandelen en volgens het boekje was de wandeling ongeveer twee uur. Overal volgden we keurig de blauwe strepen op bomen en rotsen (het was immers een blauwe wandelroute), maar we leken echt pas halverwege de ronde. Gelukkig vonden we een bordje met Geiteberget. Dat was een andere route, die redelijk te doen moest zijn voor kinderen. In de verte hoorde we onweer naderen, wat toch voor wat paniek bij ons zorgde. Oudste boef bracht precies op het juiste moment redding, door het optimistische lied "Laat je hoofd niet hangen" in te zetten. De afdaling was net wat gemakkelijker, al waren veel stenen en boomstronken behoorlijk glibberig. Het laatste stuk van dit avontuur was nog een verhaal op zich. We moesten ons door de schapen heen worstelen, die allemaal graag een handtekening van onze stoere bergbeklimmers wilden scoren. Als opdringerige hooligans trokken ze onze boefjes aan hun regenjasjes, die daar toch wel van schrokken.
We hadden inmiddels wel de bewoonde wereld teruggevonden, maar de auto stond natuurlijk nog vier kilometer hoger op de parkeerplaats. Manlief besloot zijn ervaring met liften van vroegere vakanties in te zetten om niet helemaal naar boven te hoeven lopen. Vrijwel meteen stopte er een aardige mevrouw, die hem een lift gaf naar de auto. We bleken meer dan vijfenhalve kilometer te hebben gewandeld met een hoogteverschil van meer dan 300 meter. Het was een spannend, maar onvergetelijk avontuur.
De volgende dag besloten we wat rustiger aan te doen. Het was bewolkt, maar droog. Vlakbij het plaatsje Tuv lagen de Rjukandefossen. Deze dubbele waterval is eenvoudig te bewandelen. Het was vergeleken met de dag ervoor inderdaad een eitje. Het bruggetje over de klif was wel spannend. Hier durfde onze boevenjongen zelfs geen spannende capriolen uit te halen.
Na het bezoek aan de watervallen wilde de boefjes graag een vis vangen. In de rivier in de buurt van de watervallen mocht je vissen. Gewapend met een kleurrijk visnetje dachten ze er gemakkelijk een vis uit te kunnen scheppen. Dit bleek niet zo gemakkelijk. Manlief probeerde het zelfs op blote voeten in het water, maar ook dat mocht niet baten.
Om toch ook vandaag nog wat avontuurlijks te doen, reden we terug naar ons park, waar vandaag de skilift in werking was. We ploften in de skilift, al vonden de boefjes het wel koud. Gelukkig konden we bovenop de berg in het restaurantje lekker bijkomen met warme chocomel. We genoten van het uitzicht, waar we deze keer niet voor hadden hoeven wandelen.
Omdat de wolken steeds dreigender werden en er veel regen voorspeld was, gingen we maar snel weer met de lift naar beneden. Eenmaal terug in ons vakantiehuisje konden we nog even lekker spelletjes spelen, kleuren en knutselen. Manlief wilde nog even de berg op rennen. Dat ging nog net, want vlak daarna zagen we niets meer van het prachtige uitzicht. De mist zou nog wel even blijven hangen.
Vandaag was onze laatste dag in Hemsedal. De mist hing er nog steeds. Het regende onophoudelijk. Gelukkig hadden we een goed alternatief: het waterpark Tropicana in Gol. Onze boefjes genoten van alle mogelijkheden in dit zwembad. Kleine Pluis en ik waren vooral te vinden bij de peuterglijbaan en de wild waterbaan, terwijl de andere boeven met papa alle grote glijbanen binnen en buiten (het regende wel, maar je was toch al nat) uitprobeerden. Ook het golven vonden ze allemaal erg interessant. Op de terugweg regende het nog steeds. Waar we op de heenweg naar Gol nog een prachtige waterval zagen, op de terugweg was het zo bewolkt, dat we die zelfs niet zagen. Nu liggen de boeven voor de laatste keer te slapen in dit vakantiehuisje en is het gestopt met regenen. Morgen pakken we alle spullen weer in en gaan we op weg naar de volgende halte in de buurt van Voss. Het zal mij benieuwen of we het droog houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten