Trots

Herinneren jullie je nog de blogpost van een aantal maanden geleden, toen zoonlief een bezoek aan de tandarts bracht en we hem niet konden overhalen om zijn mond open te doen? (klik). Vorige week maakten we ons op voor de halfjaarlijkse controle van de gebitten van de boefjes.
Onze oudste dochter ging eerst met mij naar binnen, terwijl de rest in de wachtkamer kon blijven spelen. Trots liet ze haar nieuwe twee ondertanden zien en ze wees de tandarts op een boventand die al een beetje aan het wiebelen is. Verder duurde het haar nog steeds maar wat lang, al dat wisselen. Vriendinnen op school hadden er wel 8, 9 of meer tanden uit. De tandarts wist haar te verrassen. Hij vertelde haar dat ze niet twee grote mensen tanden had, maar al zes. Ze had er vier kiezen bij gekregen, maar die groeiden er gewoon achterin naast en duwden er geen andere tanden uit. Helemaal stoer klom ze van de stoel, klaar om dit trots aan iedereen te kunnen vertellen.
Toen was het de beurt aan haar broertje. De tandarts had het dossier al gelezen en was op hem voorbereid. Ik haalde hem op in de wachtkamer. Hij liep gespannen met me mee. Hij kneep zachtjes in mijn hand, toen we naar binnen liepen. De tandarts gaf hem een hand en stelde zich voor. Ook zoonlief stak zijn hand uit en hij vertelde hoe hij heette. Zoonlief vroeg of de tandarts zijn tanden ging tellen en met welke vinger hij dit deed. De tandarts legde het rustig aan hem uit en vroeg of hij op de stoel ging zitten en toen gebeurde het.............. Hij klom uit zichzelf op de stoel en deed zijn mond wagenwijd open. Hij kreeg een spiegel in zijn hand en kon met de tandarts meetellen.

Ik was met stomheid geslagen. Ik had me helemaal voorbereid op wederom een groot drama, maar niets van dit alles. Samen met de tandarts telde hij onder tien tanden en boven tien tanden (al vertelt zoonlief nu tegen iedereen dat hij tien tanden in totaal heeft). Na het tellen moesten even de kiezen op elkaar om te kijken of hij de tanden keurig op elkaar kon klemmen. Een dikke duim van de tandarts en meneertje sprong weer van de stoel af. Hij gaf de tandarts een hand en zei: 'Nu vind ik het helemaal niet spannend meer'. Hij kreeg een dapperheidsmuntje mee om een klein cadeautje uit het automaat te halen en hij liep de wachtruimte weer in.

Hierna was het de beurt aan Kleine Pluis. In tegenstelling tot haar broer en zus wilde zij dat manlief met haar naar binnen ging. Ik was enorm benieuwd hoe het haar zou vergaan, aangezien zij de eerdere mislukte pogingen van haar broer vanuit de kinderwagen had geobserveerd. Er kwamen geen krijsende geluiden uit de kamer, waardoor ik kon concluderen dat het wel goed zou zijn gegaan. Gewapend met haar knuffels en vader ging ze in de stoel zitten.

De tandarts mocht ook van haar de tanden tellen. Zoals verwacht kon hij zien dat onze jongste boef (in tegenstelling tot de anderen) gebruik maakt van een speen. Na haar verjaardag gaan we daar maar eens een oplossing voor bedenken, want ons dametje is erg standvastig als het om de speen gaat. Ook zij kreeg een muntje en we konden met drie gezonde gebitten weer op huis aan.

Het is deze keer dus ontzettend meegevallen. Manlief en ik waren er nog van onder de indruk op weg naar huis. We hebben de boefjes dan ook heel vaak gecomplimenteerd, want wij waren allebei zo trots als een pauw.

Deze foto maakte ik vorige week op de kinderboerderij,
best gaaf al zeg ik het zelf ;)