Afgelopen vrijdag bracht dochterlief een vriendinnetje uit school mee. Dochterlief was geïntrigeerd door de wiebeltand van haar vriendinnetje. Na deze grondig bekeken te hebben besloten ze samen in de zandbak te spelen. Na twintig minuten kwamen ze samen binnen met in de hand van het vriendinnetje de tand. Na lang wiebelen was hij er eindelijk uit gegaan. We maakten er een speciaal zakje voor en de meisjes gingen snel weer terug naar de zandbak. Misschien kregen ze wel meer wiebeltanden als ze weer gingen scheppen (wat heerlijk toch die logica). Vanmiddag was het tijd voor het gezonde fruittussendoortje. Dochterlief wilde een appel die niet geschild mocht worden, niet in stukjes, zonder kaneel (normaal gesproken wil ze altijd "appel kaneel, zonder scheel"). Het vriendinnetje had haar de tip gegeven, dat wiebeltanden ontstaan door veel in appels te bijten.
Tijdens het opruimen van de vele vouwblaadjes, tekeningen en andere knutsels vind ik steeds vaker geschreven briefjes van dochterlief. Zo leuk om de eerste woordjes op papier te zien verschijnen.
Vanmiddag zette dochterlief nog een grote stap. Fietsen stond niet bepaald op haar lijstje met hobby's. Nog steeds fietst onze kleine Marianne Vos met zijwieltjes. Het liefst haalt ze haar loopfiets uit de schuur en scheurt ze daarmee rond. Lange tijd zag ze het nut van fietsen niet in. We hebben immers een bakfiets waarin je je ook heerlijk kunt laten rondrijden. Vandaag wilde ze op de grotere fiets zonder zijwielen aan haar nichtje laten zien, dat ze wel degelijk kon fietsen. Heel dapper besteeg ze de fiets en trapte ze er lustig op los. Helemaal stoer werd het toen papa heel af en toe de stang eventjes losliet.
Laat maart maar flink zijn best doen om het zonnetje te laten stralen, zodat dochterlief de komende tijd nog flink kan oefenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten