Bij de tandarts

Onze twee oudste boefjes brachten een bezoekje aan de tandarts voor de halfjaarlijkse controle. Voor ons middelste boefje was dit de eerste keer. Gewapend met zijn knuffel en zijn grote zus stapte hij de behandelkamer binnen. Zuslief bood aan om als eerste te gaan, zodat haar broertje kon zien wat de tandarts allemaal deed. Ook al vond ze het wat spannend, ze ging in de stoel zitten en deed haar mond flink open. Ze kreeg het ene compliment na het andere. Ze had prima gepoetst en geen gaatjes. Toen stelde ze de tandarts een vraag die al enige tijd dringend op haar lippen ligt: 'Tandarts, heb ik al een wiebeltand?'. Na wat voelen en wiebelen speelde de tandarts het spel mee en vertelde haar dat onderin haar mond een tand zat die een ietsiepietsie wiebelde. Helemaal trots kwam ze weer uit de stoel: 'Ik heb eindelijk een wiebeltand'.

Toen was het de beurt aan kleine broer. Toto, zijn knuffel, moest toch echt nog eerst. Ook Toto had zijn tanden keurig gepoetst. Onze boef durfde echter nog niet op de stoel te zitten. De tandarts kwam met een oplossing: bij mama op schoot. Hij ging keurig bij me op schoot zitten, maar hield zijn mond stijf dicht. Hij draaide zich om op de stoel en riep steeds: 'Nee, nee, tandarts, mama eerst' en 'mama knuffelen' en klampte zich aan me vast. Na allerlei trucjes uit de kast te halen (een televisiescherm, een nieuwe tandenborstel, een beloningsmuntje en zelfs Toto nog een keer) heeft de tandarts alleen kunnen zien, dat hij nog vier kiezen mist. Jullie begrijpen dat het onmogelijk was om hier zijn eerste foto bij de tandarts te maken. Zodra hij uit de stoel stapte, gaf hij de tandarts een handje en wuifde hij ze heel vriendelijk gedag. In de gang stond een automaat waar de boefjes hun beloningsmuntje in konden stoppen. Hier was zoonlief wel voor in.  

We hebben nu weer een halfjaar de tijd om hem voor te bereiden op het volgende bezoek.