Onze boefjes hebben al enige tijd drie huisdieren: drie sluierstaartjes die oma met ze heeft gekocht. Ze kregen in overleg met oma de namen van onze kinderen. Elke ochtend krijgen de drie visjes keurig twee korreltjes eten, niet meer en niet minder.
Vorige week zagen we dat de vis van ons boevenvriendje er niet zo goed bij zwom. Hij bewoog nog wel, maar hij zag er niet zo gezond uit. Daar schrokken we allemaal wel van. Die middag leek er immers nog geen vuiltje aan de lucht. Bij opa en oma werd meteen advies ingewonnen, wat we met dit visje moesten doen. Hij werd meteen in quarantaine geplaatst (in een andere kom). Onze boefjes waren erg overstuur. Zou het boevenvisje echt doodgaan? Manlief probeerde de kleintjes naar bed te brengen, maar al snel stuurde hij onze oudste boef naar beneden om mij te halen. Het was een groot drama, omdat ze het visje echt niet konden missen. Uiteindelijk lukte het ons om iedereen weer kalm te krijgen. Dan moest er wel gelogeerd worden bij de grootste boef. Die avond nog zagen we ons visje zijn laatste adem uitblazen. De volgende ochtend keken onze kindjes bedroefd hoe het visje was overleden. Zoals beloofd volgde er die dag een officiele plechtigheid. Er was een doosje geknutseld met de naam van het visje. Er werd een mooi plekje gezocht onder de boom in de tuin van opa en oma en daar vond de plechtigheid plaats. Natuurlijk waren opa en oma ook uitgenodigd. Ons boevenvriendje hield een korte toespraak. Daarna mocht de vis netjes worden begraven. De volgende beelden kunnen schokkend zijn..
Ons kleinste boefje had er al eerder genoeg van en zocht binnen alvast de koffietafel op. Ze werd door haar broertje nadrukkelijk verzocht om nog even terug te komen, omdat het nog niet klaar was. Er moest natuurlijk nog wel gesproeid worden met water, want dat vond hij fijn. Toen was het tijd om een nieuwe vis te kopen. Deze kreeg natuurlijk een andere naam. Wat zou dat anders kunnen worden dan Mario.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten