Overmoedig gingen de sportievelingen vanochtend op pad. Voor de zekerheid had dochterlief een overlevingspakket in haar fietsmandje. Anderhalf uur later belde ze al vanaf het dorpsplein in Heesch. Papa moest even uitrusten, terwijl zij een broodje at. Het was erg gezellig, maar papa kon haar niet zo goed bijhouden. Hij is een beetje sloom.
Met de kleine boefjes achterin de auto ben ik een uurtje later zelf maar eens polshoogte gaan nemen. Ze waren inmiddels al wel een heel eind gevorderd en het verhaal bleek inderdaad te kloppen. Onze kleine fietsster stond een eind verderop te wachten op haar volledig gesloopte vader. Ze hadden net nog een uitgebreide pauze gehad, waar dochterlief een heerlijk ijsje had genuttigd (doping) en haar papa toch maar een extra flesje water had gescoord. Ze vond het prima, dat ze af en toe moest wachten. "Tja, het is zijn eigen schuld. Had hij ook maar gewoon moeten fietsen". Manlief vertelde hijgend, dat alle voorbijgangers hard moesten lachen, omdat hij er door een meisje van 6 het snot voor de ogen werd gefietst.
Vier uur later bereikten de helden het feestje: zij fris en fruitig, zonder enig zweetdruppeltje, hij volledig uitgeput en kleddernat van het zweten. Het werd een gezellig feestje, waar de boefjes op alle fronten flink werden verwend.
Manlief had overigens niet zo heel veel praatjes meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten