Lago Maggiore

Van Turijn naar Luino viel opnieuw reuze mee. Binnen twee uur bevonden we ons aan het prachtige Lago Maggiore. Wat een geweldig meer is dat! Vooraf hadden we al gelezen, dat er veel vis in het meer zou zitten. Bij een eerste verkenning van het meer was dat al meteen te zien. Ons appartement bood uitzicht op het meer, al moesten we nog wel even geduld hebben. Er werd immers nog driftig schoongemaakt. 

We besloten even lekker te lunchen aan het water. Daar sprongen de boefjes van steen naar steen op de plek waar de rivier uitmondde in het meer. Je voelde de rust van de omgeving en de wind zorgde voor voldoende verkoeling. We kregen meteen zin om te gaan zwemmen. 

Na de lunch konden we ons appartement in. Wat een prachtige plek!!! Het uitzicht op het meer was fantastisch, maar ook de ruimte. Na Turijn was dat helemaal groots. We verzamelden snel onze zwemspullen en we wandelden rustig naar het meer. Wat zagen we veel vissen zwemmen. Reigers vlogen af en aan, gekko’s schoten voor ons weg, het was een feest in de natuur. 

Het water was heerlijk. Niet te koud, heel mooi helder en lekker om in te zwemmen. Onze boefjes konden helemaal los. Zelf ben ik niet zo’n waterrat, dat laat ik liever aan manlief. Dit was echt even heerlijk ontspannen. Hier hadden onze boefjes ook echt naar uitgekeken. Het zwemfeest zou de komende dagen worden uitgebreid met opblaasbanden en filmen met de onderwatercamera. Ons kleinste boefje vermaakte zich ook prima bij de fonteintjes. Daarmee kon ze mooi even afkoelen.

Het plaatsje Luino was een mooi klein toeristisch plaatsje. Onze puberboef wilde traditiegetrouw een zonsondergang met mij meemaken, waar ik los kon gaan met foto’s. Hier was het alleen een nadeel, dat de zon al heel snel achter de bergen zakte.

Samen met manlief wandelde ze nog even naar de plaatselijke markt. Ze zagen eerste twee kraampjes, maar om de hoek bleken nog honderden kraampjes te staan. Hier wist ze ook haar souvenir te scoren. Ze kocht een nieuw spijkerjack. Ik moest wel even wennen aan het idee, dat ze echt een eigen kledingsmaak aan het ontwikkelen is. Volgens haar broer was het jasje echt Italiaans, want er hingen spaghettisliertjes aan. 

Onze voetbalboef vond het zwemmen geweldig, maar hij vond het maar niks, dat er in dit plaatsje nergens gevoetbald mocht worden. Nu snap ik waarom die Italianen niet bij het laatste WK mochten meedoen, mopperde hij. Toch had manlief nog een plekje gevonden waar stiekem even een balletje kon worden getrapt. 

Met deze prachtige plek namen we afscheid van Italië. Enkele kilometers verderop lag de grens met Zwitserland, het volgende land van onze roadtrip.