Wat waren het twee pittige weken voor jullie, jullie vader en mij. Zo liepen we twee weken geleden gezellig door het 'Land van Ooit' en de dag erna zaten we in het ziekenhuis, weer vanwege die duivelse darm. Het bleek echter geen bliksembezoek deze keer. De artsen besloten me daar te houden en verder onderzoek te doen om te komen tot de juiste medicatie.
Voor jou, mijn liefste oudste boef, was het erg pittig. We delen altijd alles samen en nu moest dit via bliksembezoeken in het ziekenhuis of via FaceTime op de Ipad. Je keek uit naar de bezoekjes, maar wanneer het afscheid naderde, viel het je ontzettend zwaar (en niet alleen bij jou. Ook bij mij vloeiden de tranen rijkelijk wanneer ik je in de gang nog kon horen huilen).
En dan onze middelste boef. Jij grapte en grolde erop los. Door de telefoon riep je: 'Gekke mama, boefje mama', op de Ipad stak je je tong naar me uit en in het ziekenhuis klom je in mijn bed. Je wist je duidelijk geen houding te geven. Toch vroeg je me elke dag wanneer ik naar huis kwam en stelde je zelfs voor, om bij mij te komen logeren. Na een week begon je me toch echt te missen en moest ook jij bij het slapengaan een traan laten.
Kleine Pluis, we dachten dat jij nog te jong zou zijn om te beseffen wat er allemaal gaande was. Je vermaakte je prima op het kinderdagverblijf en bij opa en oma. Wanneer je me bezocht in het ziekenhuis hing je om mijn nek en wilde je 'koelen' (kroelen). Je pakte me zelfs bij de hand en bracht me naar de lift van het ziekenhuis. Jij wist dondersgoed hoe je daar uit moest komen en je nam je mama lekker mee. Zodra papa aanstalte maakte om naar huis te gaan, begon je flink te protesteren.
Jullie bezoekjes waren steeds het beste medicijn. Samen met papa maakten jullie er dan ook een uitje van.
De dagen in het ziekenhuis duurden maar wat lang. Gelukkig had ik een eigen kamer met fantastisch uitzicht en werd de kamer opgefleurd met jullie kunstwerken en alle lieve kaarten en cadeautjes van familie en vrienden.
Ik kon met een gerust hart werken aan mijn herstel, omdat ik wist dat jullie in heel goede handen waren. Wat hebben jullie toch een superpapa, die naast zijn werk, voor mij heen en weer racete, jullie verzorgde (met heel veel hulp van lieve helpende handen) en ook nog even samen met onze oudste boefjes de wandeldriedaagse liep. Dank je lieverd!!! Nog even doorbijten, maar samen kunnen we deze ziekte de baas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten