Gisteravond was dan toch echt het moment aangebroken, waar we al een tijd tegenop hadden gezien. Drie jaar geleden (11 augustus 2018) vertelden we onze oudste boef het grote geheim van Sinterklaas. Nu was het de beurt aan ons boevenvriendje om hem te vertellen hoe de vork in de steel zat. Van de drie boefjes is hij degene, die het meest in de magie van dit feest geloofde. We vreesden daarom verdriet, ongeloof en misschien ook boosheid. Niet alleen wij waren hier bang voor, ook zijn beste vriend had dit soort reacties verwacht en had al laten doorschemeren, dat hij er voor zijn vriend zou zijn als het moment daar was. Hij was twee maanden eerder op de hoogte gebracht. We pakten het boek erbij dat we ook drie jaar geleden bij zijn zus gebruikt hebben. Haar naam met de datum stond in het boek genoteerd, dus hij was erg verrast dit tegen te komen in het verhaal. Manlief begon voor te lezen.
Langzaam maar zeker begonnen de spreekwoordelijke kwartjes te vallen. Geen verdriet, geen boosheid, maar net als zijn grote zus kwam er vooral gelach. Lachen om opa die aanbelde op Pakjesavond en zich snel uit de voeten moest maken in plaats van een Piet, lachen om de collega van papa die aan de telefoon belde als Sinterklaas, lachen om ons, omdat we moesten wachten tot ze sliepen om pakjes in de schoenen te doen. We haalden opgelucht adem. We keken samen nog even naar de vele foto's en filmpjes, ook van acteurs in het sinterklaasjournaal die hij nu aan hun stem herkende. Met weemoed keken we naar de foto's van zijn sinterklaastijd de afgelopen 8 jaren.
We beloofden hem dat we net als andere jaren gingen genieten van het kijken naar het Sinterklaasjournaal, dat hij nog steeds zijn schoen mocht zetten (en hij nog steeds mee zal zingen), dat er een pakjesavond zal zijn met pakjes voor zijn zussen en voor hem, dat we pepernoten blijven bakken en nog veel meer. Hij zag zelf nog een groot voordeel. Hij hoefde nu zijn best niet meer te doen om lief te zijn en mocht nu zelfs stout zijn, want de verhalen in boeken en films over de zak naar Spanje waren toch niet waar. Gelukkig heeft hij een grote zus, die van knutselen houdt, want aan alle surprise-toestanden moest hij nog niet denken.
We zijn zeer benieuwd hoe hij zal reageren, als het straks in november zover is en een Sint hem zal begroeten. We zien nu al voor ons hoe hij hier bedenkelijk naar zal kijken. Tot die tijd heeft hij plechtig beloofd een goede Hulpsinterklaas te zijn voor zijn kleine zusje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten