Martelange

We hadden een heerlijke week vakantie in de Belgische plaats Martelange, een geweldig bosgebied in de Ardennen op nog geen vijf minuten afstand van Luxemburg. We genoten daar enorm van de rust en de mooie omgeving. Geen WiFi (volgens de kinderen hadden wij dit met opzet hierop uitgezocht), geen elektrische apparaten, zoals een televisie, magnetron, vaatwasser, waterkoker. Zelfs geen oven. Dat was volgens onze oudste boef nog het ergst, want dan kon ze niks bakken. We leerden hier dus ook echt onthaasten en dat hadden we nodig na weer een intensief schooljaar. De kinderen speelden veel spelletjes en spraken aan het einde van deze vakantie af, dat ze dit ook thuis vaker zouden inzetten in plaats van een iPad of spelcomputer. Al sluipt het er nu alweer stiekem in en lijken ze deze afspraak alweer te zijn vergeten.

We maakten wandelingen in deze omgeving, bezochten kastelen in Luxemburg, zwommen in een meer in de buurt en wandelden iedere ochtend naar het dorpje voor een ontbijt van streekproducten.

Op de terugweg konden we laten zien, dat we echt hadden leren onthaasten. Op anderhalve kilometer voor de grens met Nederland (16 kilometer voor Maastricht) kwam de auto stil te staan. Gelukkig wisten we op de vluchtstrook te komen en we belden de ANWB. Na drie kwartier kwam een vriendelijke Franstalige wegenwacht, die ons met de auto de grens over wist te zetten. We kunnen dus met trots stellen, dat we dit jaar werkelijk België zijn uitgezet. Helaas lukte het de ANWB niet om snel een vervolg te geven aan de eerste sleepactie. We hebben daar nog zeker 6 uur moeten wachten voor we vanaf de parkeerplaats verder geholpen konden worden. Jullie begrijpen vast, dat we hier niet erg blij van werden. Mijn lieve zusje besloot uiteindelijk om naar ons toe te rijden, zodat we de kinderen in ieder geval richting huis konden brengen. De auto is inmiddels naar de garage bij ons in de buurt gebracht en daar is helaas gebleken, dat het de laatste rit met deze auto is geweest. Bij de ANWB werd inmiddels duidelijk, dat de hulpverlening niet door de beugel kon. De volgende dag werd er een mooi goedmakertje thuis bezorgd. 

Al met al een avontuur waar we nog regelmatig aan terug zullen denken.

Van zijn geloof gevallen...

Gisteravond was dan toch echt het moment aangebroken, waar we al een tijd tegenop hadden gezien. Drie jaar geleden (11 augustus 2018) vertelden we onze oudste boef het grote geheim van Sinterklaas. Nu was het de beurt aan ons boevenvriendje om hem te vertellen hoe de vork in de steel zat. Van de drie boefjes is hij degene, die het meest in de magie van dit feest geloofde. We vreesden daarom verdriet, ongeloof en misschien ook boosheid. Niet alleen wij waren hier bang voor, ook zijn beste vriend had dit soort reacties verwacht en had al laten doorschemeren, dat hij er voor zijn vriend zou zijn als het moment daar was. Hij was twee maanden eerder op de hoogte gebracht. We pakten het boek erbij dat we ook drie jaar geleden bij zijn zus gebruikt hebben. Haar naam met de datum stond in het boek genoteerd, dus hij was erg verrast dit tegen te komen in het verhaal. Manlief begon voor te lezen.

Langzaam maar zeker begonnen de spreekwoordelijke kwartjes te vallen. Geen verdriet, geen boosheid, maar net als zijn grote zus kwam er vooral gelach. Lachen om opa die aanbelde op Pakjesavond en zich snel uit de voeten moest maken in plaats van een Piet, lachen om de collega van papa die aan de telefoon belde als Sinterklaas, lachen om ons, omdat we moesten wachten tot ze sliepen om pakjes in de schoenen te doen. We haalden opgelucht adem. We keken samen nog even naar de vele foto's en filmpjes, ook van acteurs in het sinterklaasjournaal die hij nu aan hun stem herkende. Met weemoed keken we naar de foto's van zijn sinterklaastijd de afgelopen 8 jaren.

We beloofden hem dat we net als andere jaren gingen genieten van het kijken naar het Sinterklaasjournaal, dat hij nog steeds zijn schoen mocht zetten (en hij nog steeds mee zal zingen), dat er een pakjesavond zal zijn met pakjes voor zijn zussen en voor hem, dat we pepernoten blijven bakken en nog veel meer. Hij zag zelf nog een groot voordeel. Hij hoefde nu zijn best niet meer te doen om lief te zijn en mocht nu zelfs stout zijn, want de verhalen in boeken en films over de zak naar Spanje waren toch niet waar. Gelukkig heeft hij een grote zus, die van knutselen houdt, want aan alle surprise-toestanden moest hij nog niet denken. 

We zijn zeer benieuwd hoe hij zal reageren, als het straks in november zover is en een Sint hem zal begroeten. We zien nu al voor ons hoe hij hier bedenkelijk naar zal kijken. Tot die tijd heeft hij plechtig beloofd een goede Hulpsinterklaas te zijn voor zijn kleine zusje.